ပူေဏး ဒိုင္ယာယီ

  ပူေနးတကၠသိုလ္သို႔ ေနာက္အခါဝယ္ လာေရာက္ပညာသင္ၾကားၾကမည့္ ညီငယ္ရဟန္းေတာ္မ်ား သိရွိႏိုင္ရန္လည္းေကာင္း ။ စာေရးသူ၏ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းအျဖစ္လည္းေကာင္း ပူးေဏး ဒိုင္ယာယီကို ေရးသားလိုက္ပါသည္။

University of Pune ကိုေရာက္တာ သံုးရက္ရွိပါျပီး (အတိအက်ေျပာရရင္ေတာ့ ၁၄.၀၇.၂၀၁၂ ေန႔က ျမန္မာျပည္က ထြက္ခြါခဲ့ျပီးေတာ့ အဲဒီည ေဒသစံေတာ္ ၂နာရီခြဲမာ ပူေဏးကိုေရာက္တာပါ။)
 အရွင္ေခမာနႏၵ (ခရမ္း)ကို အေဖၚျပဳျပီးေတာ့ ပူေဏးပညာေရးခရီးဟာျဖင့္ အပူအပင္ေတြ တစ္ေပြ႔ တစ္ပိုက္ႏွင့္ပါ။
ပထမဦးဆံုး အိႏၵိယသံ၇ံု (ရန္ကုန္) ကိုဝင္ၾကရတယ္ ၊ ဗီဇာရဖို႕ပါ။ အဲဒီမာကတည္းက ပညာျပခံေနရပါျပီး။
sponsor latter. မပါလို႔ ၊ admission latter က အတုၾကီး အစစ္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတြႏွင့္ နိပ္စက္တယ္။
အဘဟန္ (သီတဂူသာသနာျပဳအဖြဲ႔) ရဲ.ကူညီမူတာမရခဲ့ပါက၊ ယခုတိုင္ အိႏၵိယကို မေရာက္ႏိုင္ေသး။ ရန္ကုန္မာ တဝဲလည္းလည္းရွိေနအံုးမည္။
အဘဟန္ကေတာ့ သံရံုးဗီဇာ အစစအရာရာ ကူညီခဲ့ယံုမက၊ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းမွာ တန္ပိုေတြကို ပိုက္ဆံမေပးရေအာင္အထိ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ထြက္ခဲ့တဲ့ TG ေလယာဥ္ၾကီးဟာ၊ ေနလည္း ၁၂ နာရီခြဲမာ ဘန္ေကာက္သုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္ကိုေရာက္ပါတယ္။
ေလဆိပ္ထဲ ခုနစ္နာရီေလာက္ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္၊ အင္တာနက္သံုး စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။
နိုင္ငံျခားက ျပန္လာၾကတဲ့ ဗမာေတြႏွင့္လည္း ေတြေလရဲ.။
လူမ်ိဳးစံုပါဘဲ (ေတာသားျမိဳေရာက္ဆိုတာလို) ဟိုေငးဒီေငး ၾကည့္စရာေတြခ်ည္း၊ အံၾသစရာေတြခ်ည္း၊ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္မွ အိႏၵိယႏိုင္ငံဘံုေဘျမိဳအထိ ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္ခ ေဒၚလာ (၅၈၅) ေပးရပါတယ္။
ညေန႔ ရွစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ဘန္ေကာက္မွ ဘံုေဘေခၚ မြန္ဘိုင္းသို႔ ဆက္လက္ပ်ံသန္းခဲ့ရာမွာ ည ၁၀ နာရီခြဲေလက္မွ ေရာက္ပါတယ္။ ဘုန္ေတာ္ၾကီး ဦးကုသလ (ေမာင္ေကာင္းမြန္) အရွင္ဝိေဝက တို႔က ပူေနးကေန လာၾကိဳၾကပါတယ္။ အရွင္ေခမာနႏၵကေတာ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ ၾကီးလွျပီထင္ေနတာ မြန္းဘိုင္းႏွင့္က်ေတာ့ ဘန္ေကာက္က ေတာသာသာဘဲရွိေတာ့တယ္ လိုေျပာေနေလရဲ.။
မြန္ဘိုင္းဟာ ပယ္လယ္ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ျဖစ္တာေၾကာင့္ အိႏၵိယရဲ. စီပြားေရျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေဘာလီဝုတ္ ရုပ္ရွင္ မင္းသား မင္းသၼီးေတြေနျပီး ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ ထုပ္လုပ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ နာမည္ၾကီးေၾကာင္း အရွင္ဝိေဝက မွ ရွင္းျပလို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
အကာလ ညအခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမ်ားေျပာတာသာ နားေထာင္ခဲ့ရျပီး မြန္ဘိုင္းျမိဳ႕ရဲ႕ အလွအပ ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မသိရ မျမင္ခဲ့ရပါဘူး။ လမ္းတိုင္းမွာ ကားေတြ လူေတြ ျပည့္က်ပ္ညပ္ေနတာကိုဘဲ ေတြခဲ့ရပါတယ္။ ပယ္လယ္ႏွင့္နီးတာေၾကာင့္ မိုးကလည္း အလြန္ရြာပါတယ္။ ပူေနးကိုေတာ့ ကားစီးခဲ့ရာမွာ သံုးနာရီေလာက္ေမာင္းရတယ္။
အဲလမ္းခုလမ္းမွာေတာ့ ေမာေသာရဟန္း ပန္းေသာရဟန္း အေနႏွင့္ အေၾကာင္းျပၿပီးသကာလ  ဗိုက္ေတြကလည္းအလြန္ဆာတာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ၾကပါဘူး မယ္ေဒၚနယ္ ဟန္ဘာဂါဆိုတာကိုလည္း စားၾကည့္လိုသည္ကတစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ မုန္းဝယ္စားၾကပါတယ္။ ဗိုက္ဆာလြန္းေတာ့ အားလံုးဟာ စား ေကာင္းေနတယ္၊ အာလူးေက်ာ္ကလည္း ပူပူေလဆိုေတာ့ ေကာင္းမွေကာင္းပါဘဲ။
(အခ်ိန္ရရင္ ပူေနး ျမိဳ႕ထဲ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ရွာစားဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့မိပါတယ္)
ဘံုေဘကေန ပူေနသို႔ ကားခကေတာ့ တစ္ပါးကို (စားေရးသူႏွင့္ အရွင္ေခမာနႏၵ) ေဒၚလာ (၁၀၀)ေပးရပါတယ္။  လူမ်ားမ်ားလာပါက ေစ်းသက္သာမွာပါ။
 ====================================================
၁၅.၀၇ ၂၀၁၂
ပူေနရဲ. ဒုတိယေနကေတာ့ တနဂၤေႏြျဖစ္တာေၾကာင့္  ရံုေတြပိတ္ေနလို႔ ဘာမွမလုပ္စရာမရွိဘူး။ ထူးထူးျခားျခား ကုလားဒကာတစ္ေယာက္က လာပင့္လို႔ ဆြမ္းစားသြားရပါတယ္။ ပူေနးတကၠသိုလ္မွာ ဆရာလုပ္ေနတဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူက ဗုဒၶဘာသာပါ။ သူအေမေရာ မိန္းမေရာ ၇ိုရိုေသေသ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကိုရိွခိုးၾကတယ္။ အရွင္ဇဝန ဦးေဆာင္ျပီးေတာ့ အရင္စႏၵိမာ၊ အရွင္ေခမာနႏၵ၊
အရွင္ဝိေဝက၊ အရွင္အာယုပါလ (စားေရသူ) ငါးပါး ဆြမ္းစားၾကြရပါတယ္၊ (ေမာင္ေကာင္းမြန္ႏွင့္ အရွင္သီလာစာရကေတာ့ အ႒ကထာေဆြးေႏြးပြဲကို သြားၾကေလရဲ.) ကုလားခ်ပါတီ၊ ပဲဟင္းတစ္ခြက္၊ ပဲျပဳတ္တစ္ခြက္၊ ႏွင့္ ကုလားထမင္း ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ အကုန္စားပါတယ္။ အံေအာ္ ဝမ္းသာ စရာေကာင္းသည္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာမရွိေတာ့ဟု ထင္းထားသည့္ေနရာမွာ ဗုဒၶဘာသာေတြကို ေတြေနရျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ေနာင္ေတာ္ၾကီး အရွင္ဇဝနက ငါးပါးသီလေပး ျပီး ပရိတ္ရြတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုႏွင့္တေနကုန္လို႔ ေနာက္ေန႔ဆို ရံုးကိစၥေတြႏွင့္ ဆုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ၾကိဳးသိေနတယ္။ ဒီလိုႏွင့္ဘဲ အိပ္ေမာၾကသြားတယ္။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 ၁၆.၀၇.၂၀၁၂ ေန႔

သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးကမွားခဲ့ဘူးတဲ့ ေမာင္ပဥၹင္း ပူေဏးဆိုတာ ပုဏၰတို႔ ပုညတို႔ ဆိုတဲ့ စကားကလာတာ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြအမ်ားၾကီး အဲဒီပူေဏးမွာရွိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားေျခေတာ္ရာခ်ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ ရွိတယ္။ မင့္အဲဒါေတြ ေလ့လာခဲ့ပါတဲ့။

 ဟိုက္ဆရာေတာ္စကားေတြၾကားျပီး အိမ္မက္ေရာင္ေနတာပါလား---- အားပါးပါး 

မနက္မိုးလင္းလို႔ ေျခာက္နာရီခြဲ ျပီး ေက်ာင္းသားေတြ အိပ္ရာမထက်ေသး။ အဲဒါႏွင့္ကဗ်ာကရာ အိပ္ရာထ ျမစ္နာသစ္ျပိးေတာ့ လုပ္စရာမရွိျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဘာျဖစ္လိုလည္းဆိုေတာ့ ရံုးေတြက ၁၁ နာရီမွ စတာဗ်။  အဲဒါနဲ႔ဘဲ အရွင္ဣႏၵာဝုဓ၏ ပီအိပ္ခ်္ဒီ (P.h.D) ဆြမ္းကပ္ပြဲရွိရာ ပူေနးျမိဳရဲ. ရပ္ကြပ္တစ္ခုသို႔ ေနာင္ေတာ္ၾကီးေကာင္းမြန္၊ အရွင္စႏၵိမာ၊ အရွင္ေခမာနႏၵ၊တို႔ႏွင့္ အတူ ေျခလ်င္ခ်ီတက္ၾကရာဝယ္ လမ္းတြင္ လိုအပ္ေသာ မိတၱဳ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ေကာ္ပီကူးၾကပါတယ္။  ရွင္စႏၵိမာက ဘာကိုေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ရြက္ကူးထား၊ ဘာကိုေတာ့ နည္းနည္းဆိုရျပိး၊ ဘယ္စာရြက္ကေတာ့ ၁၅ ရြက္ေလာက္ကူးမွ လံုးေလာက္မယ္ဆိုျပီး၊ တစ္ခါမွ ႏွစ္ခါ ဒုကၡမေရာက္ေအာင္၊ ပိုက္ဆံမကုန္ေအာင္ ညြန္းၾကားတဲ့အတြက္ အားလံုးအဆင္ေျပေနပါတယ္။ 
နာရီဝက္ေလာက္လမ္းေလ်ာက္မွ အိမ္ကိုေရာက္ပါတယ္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနတာကိုဖူးေတြရပါတယ္။ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဘူးၾကေတာ့ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး မိတ္ဆက္ၾကရင္ျဖင့္ 

ျမန္မာထမင္း ျမန္မာဟင္းကို အားရပါးရစားျပီးေတာ့ ပီအိပ္ခ်္ဒီအရွင္ရဲ. နဝကမၼကိုအလွဴခံကာ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဝက္သားဟင္ရယ္၊ သီစံုဟင္ခ်ိဳရယ္၊ မံုလာပြင့္ေၾကာ္ရယ္ကပ္ပါတယ္။ အခ်ိဳပြဲအေနႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ပန္းသီး၊ ကိုကာကိုလာ ေဖ်ာ္ရည္အစရွိသည္ကပ္ပါတယ္။ ကိုကာကိုလာကိုေတာ ေရးအစားထိုးအေနႏွင့္ အားပါးတရ ေသာက္ခဲ့မိပါတယ္။ 
ကုလားျပည္မာ ျမန္မာထမင္းစားေနရတယ္ ယခုတထိ ကံေကာင္းေသးတယ္လို႔ မိမိကိုယ္မိမိ အားေပးရပါေသးတယ္။

အျပန္မာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ကုလားတစ္ေယာက္ (ဖိနပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားပါတယ္) အိမ္ဝင္ၾကတယ္။ အိမ္ရွင္က ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္ကပ္ပါတယ္။ အလြန္ေသာက္လိုေကာင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကုလားေရကိုေသာက္မရေသးေတာ့ ေဖ်ာ္ရည္ေတြဟာ စာေရးသူအတြက္ အလြန္းဘဲေကာင္းမြန္ေနတယ္။
 ေနာင္ေတာ္ၾကိးမ်ားႏွင့္ အိမ္ရွင္စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာၾကတယ္။ စားေရးသူကေတာ့ ကုလားေတြ ေလသံ မဖန္းမိေသးေတာ့ နားမလည္းသည္က မ်ားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ နားလည္းတာေလးမ်ားရွိက ၾကံဖန္ဝမ္းသာရပါေသးတယ္။ 


အဲ အျပန္လမ္းမာေတာ့  ငိုအားထက္ရယ္အားသန္းဆိုသလို အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ဤသို႔ဤႏွယ္ပါ။
အလာက လမ္းေလ်ာက္ရေတာ့ ေနာင္ေတာ္ၾကီးမ်ား ပန္းေနပံုေပါက္ပါတယ္။ ဆြမ္းစားျပိးစလည္းျဖစ္ေတာ့ ကားစီျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ အဲဒါႏွင့္ဘဲ ကားငွါးၾကတယ္။ တစ္စီးျပိးတစ္စီေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မာဘဲ ကားအေကာင္းစားၾကီးတစ္စီးက အနားလာရပ္တယ္။ ကားေပၚတက္ပါ။ ငါလည္းဗုဒၶဘာသာပါတဲ့။ ဗုဒၶဆိုတဲ့စကားကိုၾကားလိုက္ေတာ့ အားလံုးဝမ္းသာၾကတာေပါ့။ အဲဒါႏွင့္ဘဲ တိုင္္ပင္ထားသည့္အလား ကားေပၚအားလံုးတက္လိုက္ၾကတယ္။ 
ကားေပၚေရာက္ခါမွ တကၠစီမစီးပါႏွင့္ ေစ်းၾကီးတယ္တဲ့၊ အဓိကက်တဲ့ လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ငါပို႕ေပးမယ္။ အဲဒီကေန လိႈင္းကားစီးသြားၾကတဲ့။ ဟိုက္ဆိုၿပိး အားလံုး အံအားသင့္ကုန္ပါတယ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကား၏ဦးတည္ရာကား ပူေနးတကၠသိုလ္ၾကိးႏွင့္ ေဝးရာဆီသို႔။

အျမန္လမ္းမၾကီးတစ္ခုေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဆိုတဲ့ ကားဆရာက ကားကိုရပ္ျပိးေတာ့ ဒီကေန႔ လိုင္းကားစီးသြား ပိုက္ဆံမကုန္ဘူး ဟု လြယ္လြယ္ေလးေျပာသြားပါတယ္။ ဒီမာေတာ့ လိုင္းကားမစီးဘူးသူမ်ားျဖစ္ေလေတာ့ ပထမ ဘယ္နံပါတ္ကားကို စီးရမည္မသိ။ ဒုတိယ ဘယ္ေလာက္ေပးရမည္မသိ၊ တတိယ ဘယ္မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းရမည္မသိ။ လူေတြကလည္း လိုင္းကားေတြအျပည့္။ ေနာင္ေတာ္အရွင္စႏၵိမာကေျပာတယ္။ ဒီအိႏၵိယႏိုင္ငံက ရထားေတြ ကားေတြေပၚမွာရွိတဲ့လူဦးေရဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမာရွိတဲ့ အားလံုးေသာ လူဦးေရထက္ မ်ားတယ္တဲ့။
ၾကံဳရာကားတစ္စီကို ေလးပါးအလွ်င္အျမန္တက္စီးရာမွာ တစ္ပါး ရွစ္က်ပ္ တဲ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆိုျပီး ညာျပိးေတာင္းသလားမသိပါ။ မီတာကားကိုေတာင္ တစ္ပါး တစ္ဆယ္ႏွင့္ ေလးဆယ္ႏွင့္ ေစ်းဆက္စီလိုရတဲ့ခရီဘဲဗ်ာ။
 ပူေနးသကၠသိုလ္ၾကိးက အက်ယ္ၾကိးဆိုေတာ့ မွတ္မိလြယ္တဲ့ဗ်။ ျပိးေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းလည္း ကူညီၾကတယ္။ ပထမ အေပါက္မွာ ဆင္းမည္လုပ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ မဆင္းႏွင့္ဦး၊ ငါလည္း ေက်ာင္းသြားမာဆိုဘဲ၊ အဲဒါႏွင့္ဘဲ သူႏွင့္အတူ ဆင္းလာရာမွာ တကၠသိုလ္မိန္းဂိတ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
တနလၤာေန႔ျဖစ္ေတာ့ ရံုဖြင့္တယ္ခင္ဗ် အဲဒီေန႔ ႏွစ္နာရီေလာက္က စျပိး ေက်ာင္းသားျဖစ္ဖို႔ စတင္လုပ္ရွားလိုက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္မသိေသးပါဘူ။
 ညေန ငါးနာရီေလာက္မွာေတာ့ ပူေဏးျမိဳထဲကို ေဒၚလာေရာင္းဖို႔သြားရပါတယ္။ ေဒၚလာတစ္ရာ(၁၀၀) ကို ရူပီး ေထာင့္ငါးရား(၅၅၀၀) ရပါတယ္။ တစ္ေထာင္ဘိုးေရာင္းေတာ့ (၅၅၀၀၀) ေပါ့။
ျမိဳ႕ထဲမွာ လိုအပ္ရာရာဝယ္ျပီး ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ညမွာေတာ့ အရွင္ဇဝန (P.h.D) မွ internet ကေနတဆင့္ ေက်ာင္းသားေလ်ာက္လႊာတင္ျခင္းကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ကူညီေပးပါတယ္။
အရွင္ဇဝန ဟာ ပူေနးမွာေတာ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားသာမက၊ ဗီယက္နာမ္၊ ထိုင္း၊ ကိုးရီးယားရန္ေတာ္မ်ားပါ အားကိုးရေသာ ေနာင္ေတာ္ၾကီးတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းကေန လိုအပ္ရာရာ၊ မသိတာမွန္သမွ် ၊ ကူညီေပးေနပါတယ္။
သီတင္းသံုးေဖာ္ေတြႏွင့္ စမ္မိစပ္ရာေျပာၾကရင္ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္မသိပါဘူး။
---------------------------------------------
၁၇.၀၇.၂၀၁၂
အရွင္ဝိေဝက အရွင္စႏၵိမာ တို႔ခ်က္တဲ့ အာရံုဆြမ္းမ်ားကို စားေနတာ သံုးေလးရက္ရွိပါျပိး။
အရွင္သီလာစာရ ၊ အရွင္စႏၵိမာတို႔ကို ဆရာလိုသေဘာထားျပီးေတာ့ international cell ကိုသြားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ဖို႔ ေျခလမ္းေတြေပါ့။ ရံုး အဝင္မွာ လက္မွတ္ထိုးျပီး လိုအပ္ေသာ စားတမ္းမ်ားနွင့္အတူ တန္းစီရပါတယ္။ အရွင္ေခမာနႏၵက ေရွ့ကေနတန္းပါတယ္။ တစ္နာရီေလာက္အၾကာမွာေတာ့ အရွင္ေခမာ အလွည့္ေရာက္လာပါတယ္။ ျပႆနာ အဲဒီမာစပါျပိး ။ အမွတ္စရင္း အစစ္မပါလို႔ဆိုျပိး ေဘးနားမွာ ထိုင္ခိုင္းထားပါတယ္။ 

မွတ္ခ်က္(ေနာင္လာညီငယ္မ်ား သင္ခန္စာယူဖို႔ မွတ္တမ္းတင္ရပါသည္။ အရွင္ေခမာကို နိမ့္ခ်လိုေသာေၾကာင့္မဟုတ္ပါ၊ အိႏၵိယသို႔ ပညာသင္ဖို႔ရန္ လာေရာက္လို႔ေသာ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္မ်ား မူရင္း အခ်က္အလက္ ေအာင္လက္မွတ္ ပစ္စပိုစ္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ကိုယ္ႏွင့္မကြာယူေဆာင္လာခ်င္းဟာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။ တစ္ပါးသူကို လက္ဆင့္ကမ္း ပို႔ေပးျခင္း၊ လူၾကံဳ ပါးျခင္းတို႔သည္၊ တျမိဳ႕ႏွင့္ တစ္ျမိဳ႕ အလွန္းကြားရကား ၾကီးစြာေသာ ဒုကၡတို႔ကို ဖန္တီးျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။) 
  
       တကယ္တမ္းေတာ့ ေမာင္ေခမာ၏ မူရင္ဖိုင္ေတြမွာ အိႏၵိယပိုျပိးသားျဖစ္သည္ ဘယ္သူဆိေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ မသိရေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူအလွည့္ မွာေတာ့ အားလံုး လြယ္ကူစြာဘဲ ျပိးေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ 
ရံုးကထြက္လာေတာ့ အရွင္ေခမာနႏၵကေတာ့ ထိုင္းေနဆဲပါဘဲ။ ကိုယ္အဆင္ေျပေသာ္လည္း ဒီအရွင္ အဆင္မေျပေတာ့ နည္းနည္းစိုးရိမ္မိပါသည္။ ခဏေစာင့္ေဟ၊ ေျပာတတ္ဆိုတတ္တဲ့သူေတြကို ငါေခၚခဲ့မယ္ ခဏေစာင့္ ဆိုျပီးေတာ့ ထားခဲ့တယ္။
ခဏေနေတာ့ သူျပန္လာပါတယ္။ အဆင္မေျပဘူးတဲ့။

အဲဒါႏွင့္ဘဲ  အရွင္သီလာစာရႏွင့္အတူ ဘဏ္ကိုသြား ေက်ာင္းစရိတ္ ေဒၚလာ (၇၅၀)  750 USD ျပိးေတာ့ က်မ္းမာေရး ေဆးစစ္ဖို႔ ေဒၚလာ (၈၀) 80 USD / က်န္းမာေရး အာမခံအတြက္ ေဒၚလာ (၇၅) 75 USD စုစုေပါင္း ေဒၚလာ (၉၀၅) 905 USD ေပးသြင္းခဲ့ရပါတယ္။
 ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းဌာနေၾကးက ရူးပီးေငြ (၈၅၉၅)
 ေက်ာင္းအေဆာင္ခ ေျခာက္လစာ ရူပီေငြ (၁၆၀၀၀) သြင္းခဲ့ရပါတယ္။
 ျမန္မာျပည္က ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံေလးမ်ား ကုန္စျပဳလာျပီ။

မွတ္ခ်က္  (အဓိက်ေသာ ကုန္ၾကစရတ္တို႕ကိုသာ ေဖၚျပထားပါသည္။ ဟိုနားသြား ဒီနားသြား ကားစရိတ္တို႔ႏွင့္  စာရြက္ေကာ္ပီကူးျခင္းစေသာ အေသးအမႊားကိစၥတို႕ကို တင္ျပျခင္းမရွိပါ)
ျပီးေတာ့ အင္တာေနရွယ္နယ္ဆဲကိုသြားျပိးေတာ့  စားရြက္မ်ားကို ျပန္ေပးရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ သံုးနာရီျပန္လာဖို႔ ခ်ိန္းျပန္ပါတယ္။

ညေနခင္မွာေတာ့ ေမာင္ေခမာအတြက္ အမွတ္စရင္း အစစ္မဟုတ္ေပမဲ အဆင္ေျပရာေျပေၾကာင္း စကင္းဖတ္ထားသည္မ်ားကို  ကာလာ စကၠဴႏွင့္ ပရင့္ထုပ္ရပါတယ္။

-----------------------------------------------------------------------------------------------
၁၈.၀၇.၂၀၁၂ 


အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြက အလုပ္လုပ္တာေနာက္က်တဲ့ခင္ဗ်ာ႔။ ဆိုင္ေတြဆိုရင္ ၁၀ နာရီခြဲ ၁၁ နာရီေလာက္မွ ဖြင့္တယ္။ ရံုးေတြက ၁၁ နာရီမာ ဖြင့္တယ္။ ေနလည့္ ၁ နာရီကေန႔ ၂ ခြဲေလာက္ အထိ ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုၿပိး ရံုးပိတ္ျပန္တယ္။ သံုးနာရီကေန႔ ညေန ေျခာက္နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ၾကျပန္တယ္။ ၁၁ ခြဲေလာက္မွာေတာ့ ေမာင္ေခမာ ျပန္လာတယ္။ အဆင္ေျပျပီတဲ့
အဲဒါႏွင့္ဘဲ့ ၊ ျမိဳထဲက တရားရံုးကို အရွင္သီလာစာရကို ဆရာတင္ျပိးေတာ့ သြားရပါတယ္။  ရူပီး (၃၀၀) ေပးျပီးေတာ့့ အိႏၵိယတံဆိပ္ေခါင္းပါတဲ့ စာခ်ဳပ္တစ္ခု လုပ္ရပါတယ္။ ေရွးေနတစ္ေယာက္ရဲ. ေထာက္ခံစာေလးပါ။ အဲဒီေန႔က အဲဒီေနရာကို နွစ္ခါေတာင္လာရပါတယ္။ ေမာင္ေခမာရဲ. ဓါတ္ပံုက်န္ေနခဲ့လို ေနာက္တစ္ခါ ေမာင္ေခမာႏွင့္အတူ လာရျပန္ပါတယ္။
သူဟာႏွင့္သူ အရွင္ေျပသြားသည္ကိုဘဲ ဝမ္းသာရေတာ့သည္။
အေဆာင္မူးႏွင့္ေတြ အခန္းအတြက္ အဆင္ေျပဖို႔လုပ္ရပါသည္။ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ေကာင္းမြန္းႏွင့္ အရွင္စႏၵိမာတို႔က ကူညီၾကပါသည္။ အဆင္လည္းေျပပါသည္။ ေနာင္ေတာ္ၾကီး အရွင္ဇဝနႏွင့္ကပ္ျပိးေတာ့ အခန္း ၅၂ ကိုရပါသည္။
=========================================
၁၉. ၀၇.၂၀၁၂

အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာကို အလိုလိုသိေနပါသည္။ အင္တာနက္ကေန ေမလျမိဳင္ရဲ. အာဇာနည္ေန႔သီခ်င္းကို ေစာေစာစီစီ နားေထာင္ေနမိပါသည္။
ေမာင္ေကာင္းမြန္မွ အာဇာနည္ေန႔ အမွတ္တရ အေဆာင္မွ သံဃာေတာ္မ်ားကို (ထိုင္း၊ ဗီယက္နာမ္၊ ဘဂၤလာေဒစ္စ္၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားပါ)ဆြမ္းကပ္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပင္ဆင္ၾကပါသည္။
ဆြမ္းစားျပိးၾကေတာ့ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾက၊ သြားစရာရွိတဲ့ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း စာရြက္စာတမ္းဖိုင္ ကိုယ္စီကိုင္ကာ  ဆိုင္ဆိုင္ရာရံုရွိရာသို႔သာ၊ အိႏၵိယရံုမ်ားဝယ္ တန္းစီရသည္မွာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဓါတ္ဆီဆိုင္ေတြမွာ တန္းစီရသလိုျဖစ္ပါသည္။ ကိစၥတစ္ခုျပီဖို႔ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာတန္းစီရသည္မွာ တစ္သံသရာေလာက္ၾကာေလေတာ့သည္။
ညေနခင္မာေတာ့ အရွင္သီလာစာရႏွင့္ဘဲ ေစ်းဝယ္ထြက္ၾကပါသည္ Sun guard   ေခၚေသာ စူပါမတ္ကက္တြင္ လမ္းေလ်ာက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ လိုအပ္ေသာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ တို႔ဝယ္သည္၊
စတိုးဆိုင္တစ္ခုတြင္ ထမင္းေပါင္းအိုးတစ္ခုဝယ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ရေတာ့မယ္ေလဗ်ာ။ညေန မိုးခ်ဳပ္မွဘဲ ေက်ာင္းအေဆာင္သို႔ ျပန္ေရာက္ၾကပါတယ္။
=============================================
၂၀.၀၇.၂၀၁၂
 မနက္ေစာေစာ မိုးေတြရြာေနသည္။  မိုးရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပပါဘူး။ ရဲရံုးကိုသြားရပါတယ္။ ဆိုင္ရာစာရြက္စာတမ္းေတြႏွင့္ေပါ့။
စာရြက္တစ္ခုလိုအပ္ေသာေၾကာင့္ မလိမၼာ နွစ္ခါ ပင္ပန္းခဲ့ရပါတယ္။ ရဲေတြကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေတြမို႔ သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဆိုေပမဲ့ ဘုန္းၾကိးေတြကို ျမင္တာေတာင္ဘုန္းၾကိးမွန္းမသိၾကပါဘူး။ ေအာင္လက္မွတ္ေတြကိုၾကည့္ ဓမၼာစရိယ ဘြဲ႔ေတြကိုေတြ႕မွဘဲ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာသိတယ္။ ျပိးေတာ့ ဆရာၾကီးဦးဂိုအင္ကာကိုေတာ့ သိၾကတယ္။ ဂုရုဂိုအင္ကာ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တနလၤာေန႔ လာရန္ ရက္ခ်ိန္းလိုက္ျပန္္ပါတယ္။
အဲဒိရက္ခ်ိန္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနပါျပီး။ ကုလားတို႔ မနန္ဖန္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသခ်ာဟု ေနာင္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္မ်ား စကားေၾကာင့္ပါ။
 တစ္နာရီေလာက္မွ ေက်ာင္းအေဆာင္ျပန္ေရာက္ၾကပါတယ္။ သံုးနာရီ ရံုးခ်ိန္တစ္ခုရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းမာဘဲ အနာယူရင္ အခ်ိန္္ျဖန္းၾကတယ္။ သံုးနာရီမာေတာ့ ဆိုင္ရာရံုးကိုသြားၿပီးေတာ့ ထိုင္ေစာင့္လိုက္တာ ေလးနာရီထိုးမွ ဆရာမက ေပၚလာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ခန္းမၾကီးတစ္ခုလံုး ျပည့္လိုသိပ္လိုပါ။
ဆရာမက ပူေနးတကၠသိုလ္ၾကီးအေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ အျပင္သြားရင္ တစ္ေယာက္တည္းမသြားဖို႔ကိုလည္း ေျပာတယ္။ စည္းကမ္းေတြကိုလည္းေျပာျပတယ္။ အားလံုးနားမလည္းေသာ္လည္း ၆၀ ရာခိုင္းႏႈန္္းေတာ့ နားလည္းခဲ့ပါတယ္။
ငါးနာရီထိုေတာ့ ဆိုင္ရာစာရြက္စာတမ္းေတြကို တစ္ဦးခ်ုင္းေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ေျခာက္နာရီထုိးသြားတယ္။ ဌာနကို ျပန္သြားဖို႔ေတာင္အခ်ိန္မရေတာ့ပါ။
အိႏၵိယေရာက္တာ ငါးရက္ရွိပါျပီး ယခုတထိ ၇ံုးကိစၥ မျပိးေသးပါဘူး။
ေနာင္ေတာ္မ်ားေျပာတာကို သိပ္ျပီးေတာ့ လက္မခံျခင္းခဲ့ဘူး။
ေျပာမယံု ၾကံဳမွသိဆိုတာ ယခုမွဘဲ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေလေတာ့သည္။
 အထက္ပါေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အေတြ႔ အၾကံဳမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕ သင္ယူလိုပါက ပူေနးသို႔ ၾကြလမ္းခဲ့ၾကပါဟုသာ ။ 

ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္

ကိုရင္အာယု (မန္းသီတဂူ)

ေခတၱ ပူေနးတကၠသိုလ္၊ မဟာရ႒ျပည့္နယ္၊ အိႏၵိယ

==========================================================