အရွင္သီလာစာရႏွင့္ ကေလးတစ္သိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အဂၤလိပ္စာဖတ္ၾကစဥ္။
အလွဴရွင္မိသားစုမွ အာရံုဆြမ္းကပ္ၾကစဥ္။
ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ကေလးငယ္မ်ားကို အလွဴရွင္မ်ားမွ
အာဟာရ ေၾကြးေမြးေနစဥ္။
စုေပါင္းဘုရားရွိခိုးၾကစဥ္။
ကိုရင္အာယုမွ အနႏၱငါးပါး ဘုရားရွိခိုး သင္ၾကားေပးေနစဥ္။
ဆရာေကာင္းမြန္မွ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္အေၾကာင္းကို ပို႔ခ်ေနစဥ္။
ပူေဏးျမိဳ႕ရဲ. ဆင္ေျခပံုရပ္ကြပ္ေလးတစ္ခုမွာပါ။ အနည္းငယ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ မိသားစုဝင္မ်ား ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ဇာတ္စနစ္ အလႊာအတန္းစား ခြဲျခားလြန္းေသာ အိႏၵိယ ျပည္ႀကီးမွာ သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္ႏွင့္ ဗုဒၶသာသနာ အရွည္ခံ့ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မွာ အားကိုးစရာ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ကၽြမ္းက်င္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားမရွိၾကပါ။ ကိုရင္အာယုတို႔ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားသည္ ကံေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။
ရဟန္သံဃာဆိုတာ တျခားမွာ သြားရွာစရာမလို႔ ကိုယ့္ ညီအကို ေမာင္၊ ဦးၾကီး ဦးေလးတို႔သည္ ရဟန္္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကေလသည္။
ထိုေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ပါသည္ (၂၂.၀၇.၂၀၁၂) ဒကာႏွစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္ျဖင့္လာၾကိဳးပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္တဲ့ ဒကာနာမည္ကေတာ့ ပဝရ ဆိုဘဲ။
ဂိုေထာင္သာသာ ဓမၼာရံုေလးမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္ၾကတယ္။ ဘုရားရွိခိုးၾကတယ္။ ဗုဒၶစာေပေတြ သင္ၾကားေလ့လာၾကတယ္။
ေနဆြမ္းကိုေတာ့ ခ်ပါတီလိုေခၚေသာ (ပလာတာပံုစံ) မုန္႔တစ္မ်ိဳး၊ ပဲဟင္းရယ္ ျပီးေတာ့ အစိမ္း အနီ အဝါ ေရာင္ ထမင္းရယ္၊ စိမ္းေၾကာ္တစ္မ်ိဳးရယ္၊ အာလူးမဆလာ တစ္ခြက္ရယ္၊ အာလူးေၾကာ္ရယ္ ဒါပါဘဲ။ ဆန္းေဒစကုလ္း အေတြအၾကံဳေလးေတြပါ။
ကိုရင္အာယု (မန္းသီတဂူ)
No comments:
Post a Comment