၁၃၁၈ ခုႏွစ္ သာသနာ ၂၅၀၀ ျပည့္ႏွစ္ နယုန္လမွာ ရဟန္းျဖစ္ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီနယုန္လကုန္ခါနီးမွာပဲ ရဟန္းခံတုန္းကရခဲ့တဲ့ ပစၥည္းပစၥယ ေလးေတြနဲ ့ ပိုက္ဆံေလးေတြ စုေဆာင္းယူေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ေျခာက္ထပ္ႀကီး ဘုရားႀကီးေက်ာင္းတိုက္ကို ပညာသင္ ဖို ့ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက ဘုရားႀကီးေက်ာင္းတိုက္ ရဲ ့ဓမၼရကၡိတ ေက်ာင္းမွာဘုန္းႀကီးနဲ ့ဆရာတူတပည့္ တပ္ ရြာေက်ာင္းမွာပဲရဟန္းျဖစ္တဲ့ ဦးဝိမလဆိုတဲ့ တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ ဦးဇင္းတစ္ပါးရွိေနပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူနဲ ့အတူေျခာက္ထပ္ႀကီးမွာစာသင္ဖို ့သြားခဲ့တာျဖစ္တယ္။
ေျခာက္ထပ္ႀကီးေက်ာင္းတိုက္ဟာ ပထမျပန္ ဓမၼာစရိယစာေမးပဲြေတြကို အဓိကမထားဘဲ ပိဋကတ္က်မ္းႀကီးေဖာက္စနစ္ကို ပခုကၠဴနည္းနဲ ့စာသင္ေပးေနတဲ့ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ စာေမးပြဲကိုဦးစားေပးလုပ္ခ်င္ တဲ့ဘုန္းႀကီးဟာ စာေမးပြဲလုပ္တဲ့ေက်ာင္းတိုက္ကို ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ဟိုတုန္းကကင္းဘဲလမ္း ဒီကေန ့ငါးထပ္ႀကီးဘုရားလမ္းမွာရွိတဲ့
သိမ္ကုန္းေက်ာင္းတိုက္ကို ေျပာင္းေရႊ ့ခဲ့ပါတယ္။
သာသနာ ၂၅၀၀ ေခတ္မ်ားဆီက ရဟန္းခံၾကတဲ့ ပြဲေတြမွာ တတ္ႏိုင္ တဲ့ရဟန္းဒကာ ဒကာမ ေတြက သူတို ့ရဟန္းကိုထည္ထည္ဝါဝါရဟန္းခံေပးႏိုင္ ဖို ့အေတာ္ေခတ္မီေခတ္စားတဲ့ ရဟန္းေလာင္းရဲ ့
ပစၥည္းပရိေဘာဂ ေတြက ယူနီေဖာင္းသံေသတၱာ ေမာင္ခိုင္ ဘရားသား သားေရေသတၱာ
ေမာင္ကိုႏွင့္ညီမ်ား နာရီဆိုင္ ကဆြမ္ဇာလန္လုပ္ ေအဝမ္းခါးပိုက္ေဆာင္နာရီ ေရႊဖလားေရာင္ ဘန္ေကာက္သကၤန္း ဂဠဳန္တံဆိပ္ ဦးသိန္း + ေဒၚပု ေပၚပလင္သကၤန္း မိႈင္းလံုးေကာ္ေဇာ ဗႏၶဳလဂြမ္းေစာင္
အိႏိၵယတိုက္ေစာင္ ပတ္ကားေဖာင္ တိန္၊ ပုသိမ္ထီး မႏၲေလး ဦးဘအုန္း ဖိနပ္ အဲ့ဒီပစၥည္းေတြဟာ တတ္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကသူတို ့ရဟန္းေလာင္းကို ဂုဏ္ ရွိရွိခ်ီးေျမာက္ပူေဇာ္ၾကတဲ့ ပစၥည္းေတြပါပဲ။
ရဟန္းခံပြဲမွာ သိမ္ထြက္ေတာ့သိမ္ထြက္ေလာင္းၾကတဲ့ အထဲမွာ ဝတၱဳေငြကလည္း ေလးရာေက်ာ္ေလာက္ ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ငါးဆယ္နီးပါးက ( ၁၉၅၇ ႏွစ္က ) ပိုက္ဆံေလးရာဟာ ဒီေန ့ေခတ္အေနနဲ ့ ေလးသိန္းေလာက္ တန္ဖိုးရွိႏိုင္ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တာေမြသိမ္ကုန္းေက်ာင္းတိုက္မွေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္းစာသင္ သားတစ္ပါးဟာ သူ ့အေမနဲ ့ညီမ ေတြကို သိမ္ႀကီးေစ်းလိုက္ပို ့ပါတယ္။ သူတို ့ျပန္လာတဲ့အခါဝယ္လာတဲ့ပစၥည္းနဲ ့ေဘာင္ ခ်ာေတြျပလို ့
ဘုန္းႀကီးယူၾကည့္ေတာ့ ေရႊတစ္က်ပ္သားဟာ တစ္ရာေက်ာ္ပဲေပးရပါတယ္။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္သကၤန္းတရႊန္းရႊန္းနဲ ့ ေအဝမ္းနာရီ ပတ္ကားေဖာင္ တိန္ေတြနဲ ့ ပိုက္ဆံေလးရာကိုင္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို စာသင္ေရာက္ေနတဲ့ဘုန္းႀကီးဟာ တျခားစာသင္ သားေတြရဲ ့ၾကားမွာ အေတာ္မ်က္ႏွာႀကီး မ်က္ႏွာပြင့္တဲ့ စာသင္သားပဲေပါ့။
ၿမိဳ ့ႀကီးေတြမွာ စာသင္တဲ့ စာသင္ သားေတြရဲ ့ထံုးစံ ဝမ္းေရးအတြက္ ဆြမ္းခံအိမ္ဖိတ္ရတယ္။ ေျခာက္ထပ္ႀကီးမွ ဦးဇင္းတစ္ပါးက တာေမြအဝိုင္းတစ္ဝိုက္နဲ ့ ကန္ေတာ္က ေလးတစ္ဝိုက္မွာ ဆြမ္းခံအိမ္ေတြ လိုက္ဖိတ္ေပးပါတယ္။
ညေနေစာင္း သကၤန္းရံုၿပီး အိမ္စဥ္တက္ တံခါးပိတ္ထားတဲ့ အိမ္တခ်ိဳ ့ကို တံခါးေခါက္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္ ဆြမ္းခံအိမ္ဖိတ္ အဲဒီလိုဖိတ္ ရတာ ေတာ္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာပူရပါတယ္။ ရွက္စရာလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲ။ တခ်ိဳ ့အိမ္ေတြက ရင္းႏွီးရိုေသစြာ လက္ခံႀကိဳဆိုၿပီး လက္ခံႏိုင္ရင္ လက္ခံၾကတယ္။ လက္မခံႏိုင္ရင္လည္း လက္မခံႏိုင္ ရျခင္းအေၾကာင္း ရိုသစြာ ရွင္းျပၾကပါတယ္။ အင္း လက္ခံလိုက္ ရင္ေတာ့ နတ္ေပးတဲ့ဆုႀကီးရသလို ေပ်ာ္မဆံုးဘဲေပါ့။ လက္မခံႏိုင္ဘဲ ျငင္းလိုက္ျပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ ့ ဆင္းခဲ့ၾကရျပန္တယ္။
တခ်ိဳ ့အိမ္မ်ားဟာ တံခါးဖြင့္ၿပီးျဖစ္ေပမဲ့ တခ်ိဳ ့အိမ္မ်ားကေတာ့ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကိုေတာင္ ဆြမ္းခံအိမ္ဖိတ္တဲ့ ဦးဇင္းႏွစ္ပါးက တံခါးေခါက္ေပမဲ့ ဖြင့္မေပးၾကဘူူး။ မေမ့ႏိုင္ တဲ့ျဖစ္ ရပ္ေတြအမ်ားႀကီးထဲက တစ္ခုေလာက္ေျပာရရင္ ကန္ေတာ္က ေလး (၁၁၁) လမ္း အိမ္တစ္အိမ္ကို တံခါးေခါက္ၿပီး ဝင္လိုက္ေတာ့ အသက္ ၇၀ ခန္ ့ေခါင္းျဖဴ ျဖဴ နဲ႕ လူႀကီးတစ္ေယာက္က တံခါးဖြင့္ေပးတယ္။ အဲ့ဒီလူႀကီးက အိမ္ထဲဝင္ ခြင့္မပေးဘဲ တံခါးဝမွာရပ္ၿပီး " ဦးဇင္းတို ့ ဘာလာလုပ္ၾကတာလဲ" လို ့ေမးတယ္။ ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ေနာက္လိုက္လုပ္ေနရတဲ့ဘဝမွာ ဘာမ်ွမ ေျပာရဲဘူး။ ေရွ ့က ေခါင္းေဆာင္ တဲ့ ဦးဇင္းက ေျပာခ်လိုက္တာ " က်ဳပ္တို ့ဆြမ္းခံအိမ္လာ ဖိတ္တာပါ။ ေဟာဒီဦးဇင္းတစ္ပါးကို ေန ့စဥ္ဆြမ္းတစ္ဇြန္း ဟင္းတစ္ခြက္ေလာက္ ဒကာႀကီးတို ့အ ေနနဲ ့ေလာင္းႏိုင္ လိမ့္မယ္လို ့ထင္ မိပါတယ္" လို ့ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ေခါင္းျဖဴျဖဴနဲ ့လူႀကီးက " ဒီအိမ္မွာ လူႀကီးမရွိဘူး တပည့္ေတာ္လဲ တာဝန္မယူႏိုင္ဘူး ကိုယ္ေတာ္တို ့ျပန္ၾကြပါတဲ့" ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေရွ ့က ေခါင္းေဆာင္းဦးဇင္းက ေျပာခ်လိုက္တယ္။ " ခင္ဗ်ား လူႀကီးမရွိဘူးလို ့လဲေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ ေခါင္းလဲျဖဴေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားထက္ အသက္ႀကီးတဲ့သူ ဒီအိမ္မွာ ဘယ္သူရွိေသးသလဲ" လို ့အသံမာမာနဲ ့ေျပာလိုက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးက ေနာက္က ေနမ်က္ႏွာလည္းပူ ရွက္လည္းရွက္ေတာ့ အသာေခါင္းငံု ့ေနရတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ေခါင္းေမြးျဖဴေနတဲ့လူႀကီးက "အရွင္ ဘုရားတို ့သြားၾကေတာ့" ဆိုၿပီး ဒိုင္းကနဲ တံခါးကို ခပ္ျမန္ျမန္
ပိတ္ခ်လိုက္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ဘုန္းႀကီးကတရွဴးရွဴးနဲ ့ စိတ္ဆိုးၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ဘုန္းႀကီးကလည္း ရွက္လြန္းလို ့တရႊဲရႊဲနဲ ့ေခါင္းငိုက္နဲ ့အိမ္ေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့ရတယ္။ စာသင္သားဘဝရဲ ့တစ္ေကြ ့တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း ေမ့ မရတဲ့ အ ေၾကာင္းေတြပါပဲ။
ကန္ေတာ္ကေလးက မအူပင္ကုန္းမွာ ဆြမ္းခံအိမ္ ၈ အိမ္ ရခဲ့တယ္။ တာေမြအဝိုင္းက တာေမြ ၁၆၅ လမ္းမွာဆြမ္းခံအိမ္ ၄ အိမ္ ရခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ ့ေရွးေကာင္းမႈေၾကာင့္ပဲ ထင္ ပါတယ္။
အဲ့ဒီ ၁၂ အိမ္က ေလာင္းၾကလွဴၾကတဲ့ဆြမ္း ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ ခ်ိဳခ်ဥ္ သစ္သီးေတြဟာ သူငယ္ခ်င္း သီတင္းသံုးေဖာ္ေတြနဲ႔ ေန ့တိုင္းေဝငွခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ မေလာက္မငွရလာတဲ့ ဦးဇင္းေတြကို ခြဲေဝေပးၿပီးစားရတာ ဒီေန ့တိုင္ သတိရ ေနတုန္းပါပဲ။
ကန္ေတာ္က ေလး ၁၁၁ လမ္းက ဦးတင္ေမာင္ေအး+ေဒၚႀကီးႀကီး(ျမန္မာ့ေကာက္ပဲသီးႏွံေရာင္းဝယ္ေရးညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္)မိသားစုတို ့ဟာ ဆြမ္းဟင္းႏွစ္ခြက္ မုန္ ့ပဲ သေရစာ သစ္သီးဝလံေတြ ဂရုတစိုက္ မွန္မွန္ေလာင္းၾကတဲ့ ဆြမ္းခံအိမ္ ဆြမ္းအလွဴရွင္ေတြပါပဲ။ ေန ့စဥ္ဆြမ္းခြဲေဝ ေပးလွဴရတဲ့ အထဲမွာ ဘုန္းႀကီးနဲ ့ဆြမ္းတစ္ဝုိင္းထဲစားတဲ့ ဦးစေႏၵာဘာသ(ေကာ့ကရိတ္ကရင္)ဟာ ဘုန္းကံအ ေတာ္နည္းရွာတယ္။ ေန ့စဥ္ဆြမ္းတစ္ ပန္းကန္ျပားေလာက္နဲ ့ဆြမ္းဟင္းတစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ေလာက္ပဲ ႐ရွာတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးက သူ ့ကိုေန ့စဥ္ဂရုတစိုက္ခြဲေဝလွဴဒါန္းခဲ့ရတယ္။ ပထမႀကီးေအာင္ၿပီးမွ သူနဲ ့တျခားစီ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ ေနာင္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ့္စခန္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ေလ်ွာက္လွမ္းၾကရင္း ဘုန္းႀကီးကမၻာ့သာသနာျပဳထြက္ခါနီးတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခု သံဃမဟာနာယကရံုးခ်ဳပ္မွာ ကတိဝန္ခံခ်က္လက္မွတ္ထိုးဖို ့သြားေတာ့ အဲ့ဒီဆြမ္းမ ေလာက္တ ေလာက္စားခဲ့ရတဲ့ ဦးစေနၵာဘာသကို သာသနာမွာ အျမင့္ဆံုး အာဏာပိုင္ ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယက အဖြဲ႔ဝင္ ႀကီးျဖစ္ေနတာကို ကမၻာေအးမွာျပန္ေတြ ့ရတယ္။ ဘဝဟာ အံ့ၾသစရာအေတာ္ ေကာင္းသလို လ်ွိဳ ့ဝွက္ခ်က္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘုန္းႀကီးက ငယ္ငယ္တုန္းကအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းဘဝ ေလသံနဲ ့"ေဟ့ဆရာႀကီးပါလား မ.ဟ.န ႀကီးေတာင္ျဖစ္ေနတာပဲ"လို ့ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ "သီတဂူ ဆရာေတာ္ ၾကြပါ ၾကြပါ" ဆိုၿပီးေတာ့ သူ ့အခန္းထဲကို ေခၚသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးစာရြက္ေတြကိုယူၿပီး တာဝန္က် မ.ဟ.န ဆရာေတာ္မ်ားေနတဲ့အခန္းတိုင္း သူကိုယ္တိုင္ တစ္ခန္းဝင္ တစ္ခန္းထြက္နဲ ့လက္မွတ္ေတြ ထိုးေစၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးကို ျပန္ေပးတယ္။ သူ ့အခန္းထဲမွာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာၾကရင္း မ်က္ရည္ေတြဝဲခဲ့ၾကရတယ္။ ျပန္ခါနီးဆရာေတာ္ႀကီး ဦးစေႏၵာဘာသက ဘုန္းႀကီးကိုကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။ "ကိုယ့္လူေရ အခုလိုအျခားဆရာေတာ္ေတြရဲ ့ေရွ ့မွာ ကိုယ့္ကို ဆရာစန္ႀကီးလို ့ မေခၚပါနဲ ့ကြာ ဆရာေတာ္လို ့လည္း မေခၚပါနဲ ့ ဦးစေႏၵာဘာသ လို ့ သာေခၚပါ"လို ့ ဘုန္းႀကီးကို မွာၾကားလိုက္တယ္။
ဘုရားႀကီးတိုက္နဲ ့တာေမြသိမ္ကုန္းတိုက္မွာ ဘုန္းႀကီးကိုစာသင္သားအျဖစ္ အပ္ႏွံေပးခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးထက္အသက္ႀကီး တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ ဆရာတူတပည့္ဦးဝိမလဟာ ပိဋကတ္သံုးပံုေပါက္ေအာင္တတ္ၿပီးမွ လူထြက္အိမ္ေထာင္က် ရန္ကုန္ျမင္းနီကားလိုင္းမွာ ဘတ္စ္ကားစပယ္ယာလုပ္ အခုေသ သြားၿပီ။
သတိၱေကာင္းတဲ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီး (ဘြဲ ့ကိုေတာ့မမွတ္မိ) ဘုန္းႀကီးကိုဆြမ္းခံ အိမ္ဖိတ္ေပးသူက ဘုန္းႀကီးပါလာတဲ့ပိုက္ဆံ ၄၀၀ိ ထဲက ၂၀၀ ိေခ်းၿပီးေတာ့သံုးတယ္။ သူျပန္မေပးႏိုင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးကလည္း မေတာင္းရက္ဘူးေပါ့။ သူလဲလူထြက္ျမင္းျဖဴ ကားလိုင္းမွာ စပယ္ယာလုပ္ ရင္းေသသြားပါၿပီ။ ေက်းဇူူးရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ပိုက္ဆံ ၂၀၀ိ ကို လွဴတယ္လို ့သ ေဘာထား လိုက္ပါတယ္။ ေကာ့ကရိတ္ကရင္ ဆရာေတာ္ႀကီး အဂၢမဟာပ႑ိတ မ.ဟ.န ဦးစ ေႏၵာဘာသ(ဆရာစန္ႀကီး) တစ္ေယာက္လဲ ဘဝနတ္နန္းစံျမန္းခဲ့ပါၿပီ။ စာသင္ သားသူငယ္ခ်င္းေတြထဲက နည္းနည္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေရႊေတာင္ ဦးသီဟဟာ စာသိပ္ေတာ္တယ္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ထဲမွာလို ့ထင္ တယ္။ အိႏိၵယကျပန္လာတဲ့ ကုလားသူေဌးေတြရဲ ့အကူအညီနဲ ့အိႏိၵယ ျပည္ကို ဘုရားဖူးလိုက္ပါသြားခဲ့တယ္။ သူသြားခါနီးေတာ့ တျခားဘုန္းႀကီးသံုးေလးပါးနဲ ့အတူတူ " ေဟ့ ဦးဉာဏိႆရ ပတ္စ္ပို ့နဲ ့ ဒို ့အိႏိၵယ သြားမလို ့" ဆိုေတာ့ပတ္စ္ပို ့ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္လည္းသြားခ်င္ စိတ္ေပါက္လိုက္ တာလြန္ေရာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရကလည္း လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ ့ ကမ ၻာေအး ဓမၼဒူတေကာလိပ္ကလည္း လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ပဲ။
& ဆက္ ရန္ &
ေက်းဇူးရွင္ ေဖ ေဖ ႏွင့္ ေမ ေမ တို ့ကိုရွိခိုးကန္ေတာ့ပါ၏ ။
လြန္းပန္းခ်ီ
ံ
No comments:
Post a Comment