သာသနာဆိုသည္မွာ အမည္မွ်သာရွိ၍ အသက္မရွိေသာ အဝိညာဏကနာမပညတ္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္၍ သာသနာကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ားရွိမွသာလွ်င္ တည္ျမဲႏိုင္မည္။ စည္ပင္ႏိုင္ေပမည္။ သာသနာေတာ္ စည္ပင္ျပန္႔ပြားေရး ၾကာျမင့္စြာတည္ျမဲႏိုင္ရန္မွာ သာသနာ့ဝိညာဥ္သဖြယ္ျဖစ္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အလြန္အေရးၾကီးလွ၏။ သာသနာေတာ္အထဲရွိ တရားေတာ္အဆီအႏွစ္တို႔သည္ သာသနာျပဳပုဂၢဳလ္အေပၚ၌ တည္ရမည္။ သာသနာျပဳပုဂၢဳလ္၏ ေဟာၾကားျမြက္ေဖၚ တရားေတာ္သည္ သာသနာေတာ္ကို မွီတင္းခိုလံုၾကကုန္ေသာ လူတို႔၏အေပၚ၌ တည္ရမည္။ သို႔မွသာလွ်င္ သာသနာေတာ္ၾကီးလည္း စည္ပင္ႏိုင္မည္။ ျပန္႔ပြားႏိုင္မည္။ ၾကာျမင့္စြာတည္ျမဲႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ အၾကင္အခါ၌ သာသနာေတာ္ၾကီး၏ တံခါးမွဴးႏွင့္တူေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားမရွိအံ့။ သာသနာေတာ္ကို မွီတင္းခိုလံွဳၾကကုန္ေသာ လူတို႔သည္လည္း တရားေတာ္တည္းဟူေသာက်င့္စဥ္မွ ခ်ိဳ႕ယြင္းလတၱံ႕။ လစ္ဟင္းၾကကုန္လတၱံ႕။ ထိုကဲ့သို႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းလစ္ဟင္းၾကကုန္သည္ရွိေသာ္ မွီခိုရာကိုင္းကၽြန္းသဖြယ္ျဖစ္ေသာ သာသနာေတာ္ျမတ္ၾကီးမွာ ဆုတ္ယုတ္သုဥ္းဖ်င္းလာ၍ အဆံုး၌ ကြယ္ျခင္းသို႔ေရာက္ရေပမည္။
ဥပမာ ဟိႏၵဴသာသနာ တည္တံ့ေရးအတြက္ ျဗဟၼဏပုဏၰားတို႔သည္ အလြန္အေရးၾကီးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အေၾကာင္းဆိုမူ ဟိႏၵဴဘာသာ၏ အဆီအႏွစ္ျဖစ္ေသာ ေဝဒက်မ္း ေဇာတိက်မ္း ဥပနိႆယ်က်မ္း နီတိက်မ္း ကဗ်ာလကၤာက်မ္းတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ သူတို႔၏သႏၱာန္၌သာ တည္ၾကသည္။ အစၥလာမ္ဘာသာတည္တံ့ေရးသည္ ေမာ္လဝီေခၚပုဂၢိဳလ္တို႔အေပၚ၌တည္၏။ အေၾကာင္းဆိုေသာ္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္တို႔၏ တစ္အုပ္တည္းေသာစာ တစ္ေစာင္တည္းေသာက်မ္းဟုဆိုအပ္ေသာ ကုရန္ေခၚ သမၼာက်မ္းစာမွာ သူတို႔အေပၚ၌သာ အမ်ားဆံုးတည္၏။ ခရစ္ယာန္္ဘာသာဝင္တို႔အဖို႔ (father) ေခၚ သာသနာျပဳတို႔သည္ အေရးၾကီးေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္၏။ ထိုထိုသို႔ေသာ ဘာသာတို႔၌ ထိုထိုသို႔ေသာ သာသနာျပဳမ်ား မရွိခဲ့ျငားအံ့။ အခ်ိန္ကာလ အနည္းငယ္အတြင္း၌ပင္လ်င္ ကြယ္ပသြားလိမ့္မည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမ်ားအဖို႔ သာသနာဝိညာဥ္သဖြယ္ျဖစ္ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သုတ္၊ ဝိနည္း၊ အဘိဓမၼာဟုဆိုအပ္ေသာ ပိဋကတ္သံုးပံုမွာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ အေပၚ၌သာ အမ်ားဆံုးတည္လ်က္ရွိ၏။ ဒါတြင္မကေသးပဲ ဝိပႆနာဘာဝနာပြားမူ စာေပက်မ္းဂန္သင္ၾကားမူ မိစၦာဝါဒီသေဘာသို႔ သက္ဝင္ေနေသာသူကို သမၼာဝါဒီျဖစ္လာေအာင္ ေဟာၾကားမူ အစရွိသည္တို႔သည္ ကၽြန္ဳပ္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ တာဝန္ပင္ျဖစ္ဘိ၏။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေရးမည္ဆိုလွ်င္ သာသနာေတာ္ကို စည္ပင္ျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလို၏။။
ေမဃဝတီဆရာေတာ္ ဦးနာဒရ
ဥပမာ ဟိႏၵဴသာသနာ တည္တံ့ေရးအတြက္ ျဗဟၼဏပုဏၰားတို႔သည္ အလြန္အေရးၾကီးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အေၾကာင္းဆိုမူ ဟိႏၵဴဘာသာ၏ အဆီအႏွစ္ျဖစ္ေသာ ေဝဒက်မ္း ေဇာတိက်မ္း ဥပနိႆယ်က်မ္း နီတိက်မ္း ကဗ်ာလကၤာက်မ္းတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ သူတို႔၏သႏၱာန္၌သာ တည္ၾကသည္။ အစၥလာမ္ဘာသာတည္တံ့ေရးသည္ ေမာ္လဝီေခၚပုဂၢိဳလ္တို႔အေပၚ၌တည္၏။ အေၾကာင္းဆိုေသာ္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္တို႔၏ တစ္အုပ္တည္းေသာစာ တစ္ေစာင္တည္းေသာက်မ္းဟုဆိုအပ္ေသာ ကုရန္ေခၚ သမၼာက်မ္းစာမွာ သူတို႔အေပၚ၌သာ အမ်ားဆံုးတည္၏။ ခရစ္ယာန္္ဘာသာဝင္တို႔အဖို႔ (father) ေခၚ သာသနာျပဳတို႔သည္ အေရးၾကီးေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္၏။ ထိုထိုသို႔ေသာ ဘာသာတို႔၌ ထိုထိုသို႔ေသာ သာသနာျပဳမ်ား မရွိခဲ့ျငားအံ့။ အခ်ိန္ကာလ အနည္းငယ္အတြင္း၌ပင္လ်င္ ကြယ္ပသြားလိမ့္မည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမ်ားအဖို႔ သာသနာဝိညာဥ္သဖြယ္ျဖစ္ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သုတ္၊ ဝိနည္း၊ အဘိဓမၼာဟုဆိုအပ္ေသာ ပိဋကတ္သံုးပံုမွာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ အေပၚ၌သာ အမ်ားဆံုးတည္လ်က္ရွိ၏။ ဒါတြင္မကေသးပဲ ဝိပႆနာဘာဝနာပြားမူ စာေပက်မ္းဂန္သင္ၾကားမူ မိစၦာဝါဒီသေဘာသို႔ သက္ဝင္ေနေသာသူကို သမၼာဝါဒီျဖစ္လာေအာင္ ေဟာၾကားမူ အစရွိသည္တို႔သည္ ကၽြန္ဳပ္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ တာဝန္ပင္ျဖစ္ဘိ၏။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေရးမည္ဆိုလွ်င္ သာသနာေတာ္ကို စည္ပင္ျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလို၏။။
ေမဃဝတီဆရာေတာ္ ဦးနာဒရ
No comments:
Post a Comment