Thursday, May 31, 2012

သီတဂူ ၾသဝါဒမ်ား

              သီတဂူသာသနာျပဳအဖြဲ႕ (၂၁)ႏွစ္ျပည့္ၾသဝါဒ

            ယခုသီတဂူ (၂၁)ႏွစ္ျပည့္ၾသဝါဒကို အထူးမေပးဘဲ ဘဝကို လွလွပပ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကၿပီးလို႔ ဆက္လက္ၿပီး  ေသသည္အထိ ေဆာင္ရြက္သြားၾကပါလို႔ ဒို႔အဖြဲ႕ လူႀကီးေတြကို တိုက္တြန္းပါတယ္။
သီိတဂူ အဓိဌာန္ျဖစ္တဲ့ "ငါတို႔ျဖစ္ရ ဤေလာကဝယ္ ဘဝသမိုင္းမရိုင္းေစရန္" အစခ်ီတဲ့ အဓိဌာန္အတိုင္း ဒီဘဝ လူျဖစ္တဲ့ဘဝကို လွလွပပျဖစ္သြားရေအာင္ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္ရြက္ၾကဘို႔ပါ။
                         "စိတ္မာန္မခ် မာနမပါ" ဆိုတာ ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ အလံမလွဲ ဖြဲတစ္ဆုပ္ ႏိုင္တဲ့အထိ ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုတာကို ဆိုလိုတာပါ။ သူတစ္ပါးကိုလဲ မႏွိမ့္ခ်၊ ကိုယ္ကိုတိုင္လဲ မာနမတက္ မဝါၾကြားဘဲ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမယ္။

သီတဂူဆရာေတာ္
နာယကႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္ညြန္႔(သုဝဏၰေနအိမ္) ၂-၅-၂၀၀၁

========================================

               လူသားေတြအတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။
လုပ္ႏိုင္ပါရေစ။
ငါေသရင္ ဘာေတြထားခဲ့မွာလဲ၊ ဘာေတြသံသရာအတြက္ ယူသြားမွာလဲ၊
ထားခဲ့ႏိုင္ေအာင္လဲ ၾကိဳးစားပါ၊ အႏွစ္ကိုလည္း ယူသြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကပါ၊ ဘဝမရႈံးပါေစနဲ႔။

မိမိကိုယ္တိုင္ နိဗၺာန္္ေရာက္ဖို႔ထက္ မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ဒုကၡ မေရာက္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႔ က်င့္တတ္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

သူတစ္ပါးအက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ မိမိအက်ိဳးစီးပြား တိုးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ဘို႔လဲ အေရးႀကီးတယ္။။
(သီတဂူဆရာေတာ္)
သီတဂူဗိမာန္
 ဧရာဝတီအလွဴေတာ္ စည္းေဝးပြဲ ၾသဝါဒ
၃-၁၂-၂၀၀၈

===============================================


  ျမတ္ဗုဒၶဟာ ဘုရားျဖစ္ဖို႔ (၆)ႏွစ္ အျပင္းအထန္းက်င့္ႀကံေတာ္မူခဲ့တယ္။ သက္ေတာ္ (၃၅) ႏွစ္မွာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ဝိမုတၱိရသ ခ်မ္းသာကို တစ္ပါးတည္း ေအးၿငိမ္းစြာ ခံစားေနႏိုင္ေသာ္လည္း မေနခဲ့ဘူး။
                သာသနာ့အက်ိဳး အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ (၄၅)ႏွစ္ လံုးလံုး အပင္ပန္းခံၿပီး ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူတဲ့အထိ လုပ္ေဆာင္သြားေတာ္မူခဲ့တယ္။
                ယခု ဒကာႀကီးတို႔လဲ အသက္ထင္ရွားရွိခိုက္မွာ အမ်ားအက်ိဳးျဖစ္တဲ့ သာသနာ့အက်ိဳး ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို အစြမ္းကုန္ လုပ္ေဆာင္သြားၾကဖို႔ ဘုန္းႀကီး တိုက္တြန္းပါတယ္။
သီတဂူဆရာေတာ္      
သီတဂူစံေက်ာင္း လူပ်ံေတာ္ပတၱျမားၿခံ၊ ရန္ကုန္္ၿမိဳ႕။။
၂၅-၈-၁၉၉၈      

ျမတ္ဆုေတာင္း

ဤသို႔ျပဳရ
ျမတ္ပုညေၾကင့္
ဘဝထိုထို ေနာက္အဟိုဝယ္
ငါကိုယ္ေၾကာင့္သာ သူတို႔မွာလွ်င္
ႏွစ္ျဖာကိုယ္စိတ္ တစိတ္စိတ္မွ်
ဆင္းရဲဒုကၡ မျဖစ္ၾကပါေစႏွင့္။

သီတဂူ အဓိဌာန္

ငါတို႔ျဖစ္ရ ဤေလာကဝယ္
ဘဝသမိုင္း မရိုင္းေစရန္
စိတ္မာန္မခ် မာနမပါ
ဒို႔စြမ္းရာျဖင့္ ဒို႔သာသနာ
ဒို႔ျပည္ရြာကို သာယာေစမႈ
လံုးလျပဳအံ။။

သဒၶါ ပညာ ပိုက္လိုင္းနဲ႔ သြယ္ယူတာ

                             ဘုရားရွိခိုးတယ္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားတယ္ဆိုတာ-- ျမစ္ထဲ ေခ်ာင္းထဲ တြင္းထဲ ကန္္ထဲမွာရွိတဲ့ ေရခ်ိဳ ေရေကာင္းေတြကို ကိုယ့္အိမ္ေရာက္ေအာင္ အိုးေတြ ပံုးေတြနဲ႔ ခတ္ယူတာနဲ႔တူတယ္။ ပိုက္လိုင္းေတြနဲ႔ သြယ္ယူတာနဲ႔ တူတယ္။။
 ေလးအသေခၤ်နဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္္း ေလ့က်င့္ထားတဲ့ စြမ္းအားေတာ္ အနႏၱပိုင္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရားထံက စြမ္းအားေတြကို ကိုယ္ႏွလံုးသားထဲေရာက္ေအာင္ သဒၶါ ပညာအိုးနဲ႔ခတ္ယူတာ။ သဒၶါ ပညာပံုနဲ႔ခတ္ယူတာ၊
သဒၶါ ပညာပိုက္လိုင္းနဲ႔ သြယ္ၿပီးေတာ့ ယူတာ။။


===============================================

ဘုရားကိုးကြယ္ စြမ္းအားၾကြယ္


၁။                     ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေလာကမွာ  ဉာဏ္ပညာအႀကီးမားဆံုးျဖစ္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ဉာဏ္ပညာအႀကီးမားဆံုး ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့  ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ ျမတ္ႏိုးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ဉာဏ္ပညာႀကီးတယ္၊ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္း အက်ိဳးကို ရႏိုင္တယ္။။

၂။                   ျမတ္စြားဘုရားသည္ အပူခပ္သိမ္း အႏၱရာယ္ခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ၿငိမ္းၿပီးသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အပူခပ္သိမ္း အႏၱရာယ္ခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ၿငိမ္းေအးၿပီးျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလဲ အပူၿငိမ္းေအးတယ္၊ အႏၱရယ္ကင္းတယ္။။။

၃။                   ျမတ္စြာဘုရားသည္ တန္ခိုးအႀကီးမားဆံုး ျဖစ္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ တန္ခိုးအႀကီးဆံုးျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလဲ တန္ခိုးအရွိန္္အဝါ ႀကီးတယ္၊ အႀကံအစည္ ေအာင္ျမင္တယ္။

၄။                   ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရုပ္ဆင္း အသပၸါယ္ဆံုး က်က္သေရအရွိဆံုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရုပ္ဆင္းလွပ တင့္တယ္ က်က္သေရရွိေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလဲ ရုပ္ဆင္းလွပတယ္၊ က်က္သေရမ်ိဳးစံု တိုးတယ္။
                                                                            (ေယာဆရာေတာ္)

Tuesday, May 29, 2012

ကုသိုလ္ထုပ္ေတြ တန္းစီေကာက္ယူရံုပဲ

မနက္ အိပ္ယာထလာတာနဲ႔ ဘယ္အလုပ္ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတယ္ေျပာေျပာ

ဘုရားေရွ႕အရင္သြား--
သတိဉာဏ္အရင္ေဖာ္--
သတိနဲ႔ ျမဳပ္ေနတာေတြကို ေဖာ္---
ေျမာေနတာေတြကိုဆယ္---
စိတ္ေကာင္းဉာဏ္ေကာင္းရေအာင္ယူ---
ဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာႀကီးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးေသေသခ်ခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ရႈ--
သတိဉာဏ္ ေလွ်ာက္လမ္းခင္းထား

          အဲလိုဆိုရင္ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းစဥ္ေတြထဲမွာ ကုသိုလ္ထုတ္ေတြဟာ လိုသေလာက္ သိမ္းက်ံဳးေကာက္ယူရံုပဲ။
သတိနဲ႔ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းရွိေနရင္ ကုသိုလ္ေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာ ရႏိုင္တယ္။
သာသနာတြင္းမွာ ကုသိုလ္မရႏိုင္တဲ့ ေနရာလို႔မရွိဘူး။
---------------------------------------------------------------------------------------------------

စိတ္ေကာင္းရွိရင္ ရႏိုင္တယ္

                  ကုသိုလ္ဆိုတာ ေဝးေဝးကမ္းကမ္း လိုက္ရွာေနစရာ မလိုဘူး။
ေငြကုန္စရာလဲ မလိုဘူး။
စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းရွိရင္ ကုသိုလ္ဟာ ေနရာတိုင္းမွာ ရႏိုင္တယ္။
ကိုယ့္ဘက္က စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းရွိဖို႔နဲ႔ ယူတတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။
----------------------------------------------------------------------------------------

လွဴတာဟာ ယူတာပဲ

                 စိုက္ပ်ိဳးေရးပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္တတ္ရင္ အလွဴလုပ္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
စိုက္ပ်ိဳးေရး ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ျမင္ေအာင္မၾကည့္တတ္ရင္ ကုန္သြားတာ ေလာက္ကိုသာ ျမင္ၿပီး ေပ်ာ္စရာ အားတတ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာအျဖစ္ မက်န္ဘူး။
         စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားေတြကို ၾကည့္ေပါ့။
ႏွမ္းတို႔ ပဲတို႔ စပါးတို႔ကို ေရထဲ ေျမထဲ စိုက္ပ်ိဳးႀကဲခ်လိုက္တယ္။
ႏွမ္းေစ့ ပဲေစ့ စပါးေစ့တို႔ရဲ႕ အပင္ေပါက္ႏိုင္တဲ့သတၱိ၊
ေပါက္လာမယ့္ အပင္တိုင္းရဲ႕ အတိုးနဲ႔ အသီးသီးေပးႏိုင္တဲ့သတၱိကို ယံုၾကည္သိျမင္ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္
ကုန္္တယ္လို႔မျမင္ေတာ့ဘူး။
ႏွေျမာစရာလို႔လဲ မထင္ေတာ့ဘူး။
တစ္တင္းေလာက္ ႀကဲခ်စုိက္ပ်ိဳး လိုက္ရင္ အတိုးေတြက အတင္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရမွာ ဆိုတာကို ယံုၾကည္သိျမင္ထားလို႔ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးႀကဲခ်ၾကတာ။

အလွဴလုပ္တာဟာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ---
ကိုယ့္လက္ထဲက စြန္႔လႊတ္လွဴဒါန္းလိုက္ရတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေလးက ဘာမွ မေျပာပေလာက္ဘူး။
ရလာမယ့္ အတိုးအပြားေတြက နည္းတာႀကီးမွ မဟုတ္တာပဲ။ ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးမွာ။
နိဗၺာန္မေရာက္သေရႊ႕ လွ်ံလွ်ံေတာက္ အက်ိဳးေပးမွာဆိုတာ ယံုၾကည္သိျမင္ထားေတာ့ အလွဴလုပ္ရတာ ေပ်ာ္ၾကတယ္။
အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္ေတြကို သိျမင္ထားၾကေတာ့ လွဴလိုက္ရတာကို ကုန္းသြားတယ္လို မထင္ဘူး။။
----------------------------------------------------------------------------------------------------

မိသားစု အခ်င္းခ်င္းေကၽြးတာ အလွဴပြဲ

            ဒါနဆိုတာ ဘုရား ေက်ာင္းကန္ သြားလွဴမွ ဒါနျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။
အိမ္ထဲမွာ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေကၽြးတာကအစ ဒါနျဖစ္ေအာင္ ေကၽြးရမယ္။
ေန႔တိုင္း မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေကၽြးတာကို အလွဴပြဲႀကီးလို ဖန္တီးၿပီး ေပ်ာ္တတ္ရမယ္။
အိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အလွဴခံအျဖစ္ ေျပာင္းေပးလိုက္ပါ။
အဲလိုဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။
--------------------------------------------------------------------------------------------------

ကုသိုလ္မွန္းမသိလို႔ မ်က္ႏွာလႊဲသြားၾကတယ္

         အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနရင္ လက္တစ္ကမ္းေလးမွာ ကုသိုလ္ျဖစ္ခြင့္ေတြ တန္းစီေနေပမယ့္ ကုသိုလ္ မျဖစ္လိုက္ပဲ လက္လႊတ္လိုက္ရတာေတြ
ကိုင္းထားပါရက္သားနဲ႔ ကုသိုလ္ထုပ္မွန္း မသိလိုက္လို႔ လက္လႊတ္ဆံုးရံွဳးခဲ့ရတာေတြကလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။
အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ကုသိုလ္ ျဖစ္စရာေတြနဲ႔ ထိပ္တည့္တိုးတာေတာင္မွ ကုသိုလ္မွန္းမသိလို႔ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး သြားတတ္ၾကတယ္။

                                                                                    (ေယာဆရာေတာ္)
=======================================================

မအားေပမယ့္ အခ်ိန္မေရြး ရယူႏိုင္သည့္ တရား ငါးမ်ိဳး

သတိ ဉာဏ္ဦးေဆာင္တဲ့ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း ရွိေနရင္
 မအားလပ္တဲ့ၾကားက----
၁။ ဒါန
၂။ သရဏဂံု
၃။ ငါးပါးသီလ
၄။ ေမတၱာ
၅။ အနိစၥႏုပႆနာ
အဲဒီ တရားငါးပါးကို အခ်ိန္မေရြး ရယူႏိုင္တယ္။

စိတ္ပါပါ မပါပါ လုပ္သာလုပ္

ကိုသိုလ္ဆိုတာ လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္သာလုပ္္။
မလုပ္ခ်င္လဲ လုပ္သာလုပ္။
မိမိတို႔ ဒီဘဝကိုေရာက္လာၾကတယ္ဆိုတာ
ကုသိုလ္အရွိန္အဝါေၾကာင့္ ေရာက္လာၾကတာ။
သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးရပ္ အက်င့္ျမတ္ကို
 ျဖည့္က်င့္ခ်င္လဲ ျဖည့္သာျဖည့္က်င့္၊
မျဖည့္က်င့္လဲ စိတ္ကေလးကို ဆံုးမၿပီး ျဖည့္သာျဖည့္က်င့္လိုက္။
ကုသိုလ္အလုပ္ တရားအလုပ္ဆိုတာ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ စိတ္မပါသည္ျဖစ္ေစ
အၿမဲလုပ္ေနရမယ့္ အလုပ္ေတြပဲ။
လူ႔ရဲ႕အားကိုးစရာ အစစ္ဟာလဲ ဒါပဲရွိတာ။

လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို အျမန္လုပ္

လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ ေကာင္းမူကုသိုလ္ေတြကို ႀကိဳတင္လုပ္ထားမွ စိတ္ေအးရမွာ။
ေသျခင္းတရားက ေျပာမရဘူး။
ေန႔ေသမယ္ မသိ၊ ညေသမယ္ မသိ။
ဒီခႏၶာႀကီးကို မရဏလက္ထဲ ျပန္မအပ္ရေသးခင္မွာ
ေနတုန္္းလဲ ကုသိုလ္တရားနဲ႔ေနႏိုင္ေအာင္၊
ျပန္သြားေတာ့လဲ ကုသိုလ္တရား အျပည့္အဝနဲ႔ ျပန္ႏိုင္ေအာင္၊
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေကာင္းမူေတြ ျဖည့္ျဖည့္ေပးေနရမယ္။
                                           (ေယာဆရာေတာ္)
 

သဒၶါတရားေပ်ာက္ေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္

၁။ သဒၶါတရားေပ်ာက္ေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္တဲ့။

 လူဟာ သဒၶါတရား ေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။
စိုေျပလန္းဆန္းထည္ဝါမူ မရွိေတာ့ဘူး။
သဒၶါတရားေပ်ာက္ေနတဲ့ လူဟာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီး၊ ဘာက်က္သေရမွလဲ မရိွေတာ့ဘူး။

၂။ ဝီရိယေပ်ာက္ေတာ့ နတတ

ဝီရိယေပ်ာက္သြားရင္ ကိုယ့္လက္တစ္ကမ္းေလးမွာ ကိုယ့္ကိုကယ္တင္ေပးႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြ တန္းစီေနပါရက္သားနဲ႔ ရွိတဲ့ဝီရိယကို မစိုက္ထုတ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ စြမ္းအားေတြ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးၿပီး နတတျဖစ္သြားတယ္။

၃။ သတိေပ်ာက္ေတာ့ ရူးတူးတူး

သတိေပ်ာက္သြားရင္ သတိလြတ္သြားရင္ ရူးတူးတူးျဖစ္သြားတယ္။
ေလာကမွာ မေတာ္တဆဆိုတာ အရူးစိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တာခ်ည္းပဲ။
သြားေနၾက လာေနၾက ေနရာမွာ တစ္ခုခုနဲ႔ ေဆာင့္မိတယ္၊ တိုက္မိတယ္၊
အဲဒါ အရူးစိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲေလ။
လူဟာ သတိလြတ္သြားရင္ အရူးေလးျဖစ္ေတာ့တာဘဲ။ အရူးေလးေတြ တစ္စတစ္စ မ်ားသြားရင္ ထပ္သြားရင္ အရူးႀကီး ျဖစ္သြားတတ္တယ္။

၄။ ပညာေပ်ာက္ေတာ့ အတတ

ပညာေပ်ာက္သြားရင္ အတတျဖစ္သြားတယ္။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အလိမ္အညာခံရတယ္။
အမွန္တရားေတြ ေပၚမလာေတာ့ဘူး။
ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဟန္အလုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတတ္တယ္။
အလွဴလုပ္လဲ ဟန္အလွဴမ်ား ျဖစ္တတ္တယ္။
                                               (ေယာဆရာေတာ္)

အေကာင္းဓာတ္ေတြေပၚေအာင္ ေဖာ္ထုပ္ေပး

              အေကာင္းဓာတ္ေတြ ေပၚေပါက္လာဖို႔ဆိုတာ----
၁။ ဓမၼစြမ္းအား ဓာတ္ေကာင္းမ်ားကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံႏိုင္ရမယ္။
၂။ မတိမ္းမေစာင္းရေအာင္ ထိန္္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့ အထိန္္းေကာင္းရွိရမယ္။
၃။ မဆုတ္မရပ္ မေခ်ာ္ရေအာင္ တြန္းတြန္းေပးႏိုင္တဲ့ တြန္းအားေကာင္းရွိရမယ္။
၄။ လမ္းမမွားရေအာင္ ညြန္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့ လမ္းညြန္ေကာငး္ ရွိရမယ္။
        ဒါမွ -----   အေကာင္းဓါတ္ေတြက ကိုယ့္ထံ ဝင္ေရာက္လာမွာျဖစ္တယ္။
                                                                     (ေယာဆရာေတာ္)

ေဖာ္ေပးမွ ေပၚလာမယ္

ေလာကမွာ အမ်ိဳးမွန္ ေက်ာက္မ်က္္ရတနာေတြဆိုတာ--
ေက်ာက္ခဲေတြ သဲေတြၾကားထဲမွ ခက္ခက္ခဲခဲတူးေဖာ္ၿပီး
 ျပဳျပင္ေပးႏိုင္မွ အဖိုးတန္အဆင့္ေရာက္လာႏိုင္သလို
လူ႔စိတ္ဓါတ္ကိုလဲ ကိေလသာ အမႈက္သရိုက္ ရႊံ႕ႏြံထဲမွ
ခက္ခက္ခဲခဲ ဆြဲထုတ္ၿပီး ျပဳျပင္ေပးႏိုင္မွ စိတ္ေကာင္းဆိုတာ ေပၚလာတာပါ။
                                                                                (ေယာဆရာေတာ္)

သတိဆားထိန္း လိုတယ္

ဆားထိန္းေကာင္းရင္ ပုပ္ေနတဲ့ ငါးပိ ငါးေျခာက္ေတာင္ ပြဲတိုးတယ္။

ထိုအတူပဲ--
သတိ အထိန္းေကာင္းရင္ ဒီခႏၶာ အပုပ္ေကာင္းႀကီးလည္း သိကၡာသံုးပါး လူစြမ္းပံုစံနဲ႔ တကယ္ပြဲလယ္တင့္တယ္။  (ေယာဆရာေတာ္)

သတိေမတၱာ ဤႏွစ္ျဖာ

အမ်ားနဲ႔ ေနတယ္ဆိုတာ ခႏၱီတရား ေမတၱာတရား သတိတရား အၿမဲလက္ကိုင္ထားရတယ္။
ခႏၱီႏွင့္ ေမတၱာက အမ်ားနဲ႔တည့္ေအာင္ ေနနည္းကိုျပတယ္။
သတိက တစ္ေယာက္တည္း တည့္ေအာင္ေနနည္းကိုျပတယ္။
                                       (ေယာဆရာေတာ္)

သတိေသာ့ဆံနဲ႔ ဖြင့္ေပး

သတိဟာ စိတ္ရဲ႕ ေသာ့ဆံပဲ။
ကိေလသာၾကားထဲမွာ မြန္းၾကပ္ၿပီးေတာ့ေနတဲ့စိတ္ကို သတိေသာ့ဆံနဲ႔ ဖြင့္ေပးမွသာ
သဒၶါတရားတံခါးက ပြင့္မွာ။
သဒၶါတရား တံခါးပြင့္မွလည္း ေကာင္းမူကုသိုလ္ တရားေတြက ဝင္လို႔ရမွာ။
                                                                    (ေယာဆရာေတာ္)

သတိနဲ႔ အကြက္ေဖာ္ ဝီရိယနဲ႔ တြန္း

စိတ္ဆိုတာ သတိနဲ႔ အကြက္မေဖာ္ပဲ ဝီရိယနဲ႔ တအားတြန္းခ်လိုက္ရင္ လမ္းေခ်ာ္ၿပီး စြမ္းအားေတြ ပ်က္စိးသြားတတ္တယ္။
သတိအထိန္းမပါတဲ့ ဝီရိယဟာ ေရမပါပဲ ထမင္းခ်က္သလို စိတ္ကို စြမ္းအားမတက္ မရင့္က်က္ေစပါဘူး။
သတိနဲ႔အကြက္ေဖာ္ စိတ္ကိုတရားလမ္းေၾကာင္းေပၚတင္ၿပီး ဝီရိယနဲ႔ တြန္းေပးမွ စိတ္မွာ စြမ္းအားတတ္တာ။
                                                                                       (ေယာဆရာေတာ္)

သတိ၏ ပဓါနအလုပ္

သတိ၏ ပဓာနအလုပ္က--
၁။ အာရံုကို ပံုေဖာ္၊
၂။ အာရံုနဲ႔စိတ္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ကပ္ထား၊
၃။ အလုပ္မၿပီးမခ်င္း အာရံုမေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္းထား၊
၄။ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေနစဥ္ အျခားမဆိုင္တဲ့ အာရံုၾကားျဖတ္ ဝင္မလာေစနဲ႔၊
၅။ အလုပ္မၿပီးမခ်င္း အစ အလယ္ အဆံုး အကုန္လံုးသိေနေအာင္ ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ အသိခ်င္းစပ္ထား၊
၆။ အလုပ္တိုင္း အေရးႀကီးတယ္လို႔ သေဘာထား၊
      ဒါဟာ---သတိရဲ႕ ပဓာနအလုပ္ပဲ။။
                                       (ေယာဆရာေတာ္)

Monday, May 28, 2012

တို႔မ်ားသီတဂူ ေရအလွဴ

တို႔႔မ်ားသီတဂူ ေရအလွဴကား၊
လူတြင္အျမတ္ နတ္တြင္အမြန္္၊
မိုးစြန္ဇာတိ ျဗဟၼာထိေအာင္၊
ပီတိသဥၹနန ဝမ္းေျမာက္ရအံ့၊
ဗကအေမာ္ ျဗဟၼာေက်ာ္အား၊၊
ေရွးသေရာဘဝ တခါကလွ်င္၊
ဒါနလွဴမ်ိဳး ေရအက်ိဳးေၾကာင့္၊
ၿဖိဳးၿဖိဳးလွ်ံပ သင္းစံရဟု၊
ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာဖူးပါ၏၊
ပူဆာအာသဝ ကိေလသႏွင့္၊
ကမၼဝိပါက္ ဝဋ္သံုးခ်က္မွ၊
လြတ္ထြက္ကုန္စင္ ၿမိဳက္ေရယွဥ္သည္၊
ပူပင္ၿငိမ္းေပ်ာက္ မည္တကား။

Saturday, May 26, 2012

"လူ႔ဘဝဂုဏ္ရည္ (၆) ခ်က္"

မိမိတို႔ဟာ ေရွးအတိတ္ကံ အင္မတန္ေကာင္းလြန္းလို႔ သာသနာတကယ္ထြန္းကားတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ လူလာျဖစ္ၾကတာ။ လူလာျဖစ္ေတာ့လည္း လူ႔ဘဝဂုဏ္ရည္ေတြႏွင့္ျပည့္စံုၾကတယ္။
လူဘဝဂုဏ္ရည္ဆိုတာ-----
၁။ လမ္းေကာင္းလမ္းမွန္ကုိ အတိအက် အျပည့္အဝ ညြန္္ျပေပးႏိုင္တဲ့ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ေတြႀကံဳရျခင္း။
၂။ လမ္းမွန္အတိုင္း ေဟာညြန္ျပသ ဆံုးမေပးတတ္တဲ့ မိဘဆရာသမား ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရျခင္း။
၃။ တရားရွိရာ သာသနာရွိရာ ရတနာသံုးပါးထြန္းကားရာ အရပ္ေဒသမွာ ျဖစ္ခြင့္ ေနခြင့္ရျခင္း၊ အခ်ိန္မေရႊး ကိုယ္ပုိင္အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္ခြင့္ရွိေသာအရပ္မွာ ေနရျခင္း။
၄။ မ်က္စိနားစေသာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခႏၶာတည္ေဆာက္မူျပည့္စံုျခင္း။
၅။ သဒၶါ ပညာ ေမတၱာစေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခႏၶာတည္ေဆာက္မူျပည့္စံုျခင္း။
၆။ ကိုယ္ပိုင္ေကာင္းမူကို ႏွစ္သက္လိုလား တန္ဖိုးထားတဲ့သူျဖစ္ရျခင္း။
အဲဒီလို---- လူ႔ဘဝဂုဏ္ရည္ေျခာက္ခ်က္နဲ႔ ျပည့္စံုၾကတယ္။
အခြင့္အခါေကာင္းတုန္း ေရွ႔ကိုတက္လို႔ ရသေရႊ.တက္သာတက္။ ေနာက္ကိုျပန္မဆုတ္နဲ႔၊
ကိုယ့္မွာ လမ္းေကာင္းလမ္းမွန္ႀကီးနဲ႔ ေတြေနရတာျဖစ္လို႔ ေနာက္ကိုျပန္ဆုတ္ဖို႔ မလိုဘူး။
                                                                           (ေယာဆရာေတာ္)

"လူအစစ္အမွန္ျဖစ္ဖို႔ ခက္ခဲတယ္"

               ေလာကမွာ ပံုစံအားျဖင့္ လူနဲ႔တူတဲ့လူျဖစ္ဖို႔ လြယ္ခ်င္္လြယ္မယ္။
              တကယ့္လူအစစ္အမွန္ျဖစ္ဖို႔က်ေတာ့ အင္မတန္ ခက္ခဲ့တယ္။
၁။ လူျဖစ္ဖို႔ ခက္တယ္။
၂။ သံုးလို႔ျဖစ္တဲ့လူျဖစ္ဖို႔ ပိုျပီးေတာ့ ခက္ခဲတယ္။
၃။ သံုးတတ္တဲ့လူျဖစ္ဖို႔ ဒီထက္ပိုျပီးေတာ့ ခက္ခဲတယ္။
၄။ သံုးႏိုင္တဲ့လူျဖစ္ဖို႔က ဒါထက္ပိုခက္ခဲျပန္္တယ္။
၅။ "ငါေတာ့ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ျပီးဟဲ့" လို႔ က်ံဳးဝါးရဲေလာက္ေအာင္ တကယ္သံုးျဖစ္တဲ့လူျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ အခက္ခဲဆံုးေပါ့။
                                                           (ေယာဆရာေတာ္)

Friday, May 25, 2012

သာသနာပိုင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက

                သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကို ျဖည့္က်င့္ေနတာဟာ ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ့္အလုပ္ပဲ။
ဘာဘဲလုပ္လုပ္ သိကၡာသံုးပါး ေဘာင္ဝင္ေအာင္လုပ္၊
ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ သိကၡာသံုးပါး ျဖစ္ေပၚတိုးပြားေအာင္ ၾကိဳးစားျဖည့္က်င့္ေနတာဟာ သာသနာျပဳတယ္ေခၚတယ္။
ကိုယ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ အျခားသူေတြကိုလဲ သိကၡာသံုးပါး ျဖည့္က်င့္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးတာဟာလဲ သာသနာျပဳတယ္ေခၚတယ္။
စာသင္တာဟာလဲ သိကၡာသံုးပါးအတြက္ပဲ။
စာခ်တာဟာလဲ သိကၡာသံုးပါးအတြက္ပဲ။
ပရိယတ္ဆိုတာ ပဋိပတ္အတြက္ပဲ။
ကိုယ္ကိုတိုင္ကလဲ သိကၡာသံုးပါးကို ျဖည့္က်င့္ေနတယ္၊ ကိုယ့္ပရိသတ္ကိုလဲ သိကၡာတိုးေအာင္ပြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးတယ္။
ဒါဟာ သာသနာျပဳတယ္ေခၚတယ္။
                        ဟာ-- ကိုရင္ေလးဘဲရွိေသးတယ္ သာသနာပိုင္ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။
ဟုတ္တယ္-- သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကို ေလးေလးနက္နက္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ျဖည့္က်င့္ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနရင္ ကိုရင္ေလးလဲ သာသနာပိုင္ပဲ။
ေလာကမွာ ေျပာေနၾကတဲ့ သာသနာပိုင္ေတြက သမုတိသာသနာပုိင္၊ ကိုယ္တိုင္သိကၡာသံုးပါးကို လက္ေတြ႔မက်င့္သံုးျဖစ္ေသးရင္ သာသနာပိုင္အစစ္ မဟုတ္ေသးဘူး။
အမ်ားက ေရႊးခ်ယ္တင္ေျမာက္ အသိအမွတ္ျပဳထားလို႔ ရရွိထားတဲ့ ေဝါဟာရ သာသနာပုိင္ပဲရွိေသးတယ္။
အခ်ိန္တန္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားအံုးမွာ၊  သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကို ေလးေလးနက္နက္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ျဖည့္က်င့္ႀကိဳးစားအားထုတ္လို႔ အလုပ္ႏွင့္ရလာတဲ့ သာသနာပိုင္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္မပ်က္ အၿမဲတမ္းအားကိုးရတယ္။
အခုေရာ ေနာင္ပါစိတ္ေအးရတယ္။
အဲဒါကမွ ------  တကယ့္ သာသနာပိုင္အစစ္ စစ္မွန္တဲ့သာသနာပိုင္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ဟာကိုပဲ လုပ္ရမွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ႀကိဳးစားရမွာ။
                ဒါေၾကာင့္ စစ္မွန္တဲ့သာသနာပိုင္ ျဖစ္ေအာင္ သီလ သမာဓိ ပညာသိကၡာသံုးပါးကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ျဖည့္က်င့္ၾကိဳးစားအားထုပ္၊ အက်င့္သိကၡာကိုလဲ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးတန္ဖိုးထား၊
ရွင္ရဟန္း ဆိုတာ သာသနာ့က်က္သေရေဆာင္ေနရမွာ။
                                                                            (ေယာဆရာေတာ္)

Thursday, May 24, 2012

ပညာသင္တယ္ဆိုတာ

ပညာသင္တယ္ဆိုတာ
             ကိုယ့္ဟာကိုယ္--
၁။ သံုးသပ္တတ္ဖို႔
၂။ ဆံုးျဖတ္တတ္ဖို႔
၃။ လမ္းညြန္တတ္ဖို႔
၄။ အတည္ျပဳတတ္ဖို႔
                  ပညာသင္ၾကတာျဖစ္တယ္။

            ကိုယ့္ဟာကိုယ္--
၁။ ထိန္းတတ္ရတယ္
၂။ တြန္းတတ္ရတယ္
၃။ ဆံုးျဖတ္တတ္ရတယ္
၄။ လမ္းညြန္တတ္ရတယ္
        ဒါမွ ကိုယ္သင္ထားတဲ့ ပညာဟာ အက်ိဳးရွိေတာ့မွာေပါ႔။
                                          (ေယာဆရာေတာ္)

ခႏၶာအၾကား ျမစ္ႀကီးျခား

ျမစ္ေခ်ာင္းတစ္ခုမွာ-------
ဒီဘက္ကမ္းကေန ဟိုဘက္ကမ္းကို မျဖစ္မေန သြားၾကရေတာ့မယ္ဆိုပါေတာ့။
တံတားကလဲ ရွိေတာ့ရွိတယ္၊ ခိုင္ခိုင္မာမာက မဟုတ္။
အေဆြးအေျမ႕၊
လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ေလာက္ဘူး။
လက္ကိုင္းစရာ ကလညး္ မပါ။
အဲလိုဆိုေတာ့
တံတားေပၚက ျဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္တာနဲ႔ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်မွာ ေသခ်ာတယ္။။

အဲလိုပါပဲ--
ဒီဘဝကေန ေနာက္ဘဝကို ကူးၾကတဲ့အခါ
သီလဆိုတဲ့ တံတားကလဲ ခိုင္ခိုင္မာမာမဟုတ္။
အေဆြးအေျမ႕၊ ေတ့ကာေလး။
သမာဓိ လက္ကိုင္စရာကလည္း မပါ။
အဲဒီလိုဆိုရင္ေတာ့---
ဘဝကူးတဲ့အခါ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်မွာ ေသခ်ာတယ္ဗ်။
                                                      (ေယာဆရာေတာ္)


ထမ္းထားဖို႔ မဟုတ္ အစြမ္းျပဖို႔

ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ေနစဥ္ ေကၽြးတယ္ဆိုတာ ထမ္းထားဖို႔၊ အလွၾကည့္ဖို႔၊ ေကၽြးတာမဟုတ္။
ပရိယတ္နဲ႔ အစြမ္းျပဖို႔၊ ပဋိပတ္နဲ႔ အစြမ္းျပဖို႔၊ အဖိုးတန္တရားေကာင္းေတြ ေဖာ္ထုပ္ခ်င္လို႔ ေကၽြးတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။
                                                              ေယာဆရာေတာ္

Wednesday, May 23, 2012

တရားအႏွစ္ေတြ ေပၚလာတယ္

                       ဒူးရင္သီးဟာ အေပၚယံၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆူေတြခ်ည္းဘဲ စားခ်င္စရာ မရွိဘူး။
ဓါးထက္ထက္နဲ႔ ခြဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ အတြင္းမွာ ခ်ိဳၿမိန္ေကာင္းျမတ္ အရသာႏွင့္ျပည့္စံုတဲ့ အသားေတြ ေပၚလာတယ္။
                    လူရဲ႕ ဒုကၡသစၥာ ခႏၶာကိုယ္ဒူးရင္းသီးဟာလဲ ဒီအတိုင္းပဲ။
သတိနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္းၿပီး ဉာဏ္ဓါးထက္ထက္နဲ႔ ခြဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ အတြင္းမွာ အင္မတန္ခ်ိဳၿမိန္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ တရားအႏွစ္ေတြ ေပၚလာတယ္။
                                                                  (ေယာဆရာေတာ္)

အကန္႔အသတ္နဲ႔ လာၾကတာ

             မိမိတို႔ ဒီဘဝကို ေရာက္လာၾကတယ္ဆိုတာ အတိတ္ကုသိုလ္ကံက ပို႔လိုက္လို႔ ေရာက္လာၾကတာ။
ေရာက္လာေတာ့လဲ အၿမဲေနရမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လာကတည္းက အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္က ပါလာၿပီးသား။
"ဦးဘယ္သူ ေဒၚဘယ္သူ ေမာင္ဘယ္သူ မဘယ္သူသည္ " ယခုဘဝမွာ ဘယ္လိုပံုစံျဖင့္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္သာ ေနေစ လို႔ ကံတရားက တစ္ခါတည္း ကန္႔သတ္ေပးလုိက္ၿပီးသား။
ဘဝတစ္ခုမွာ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေနခ်င္သေလာက္ ေနပိုင္ခြင့္မရွိ။
"ငါေတာ့ အသက္ (၁၀၀) ျပည့္ေအာင္ေနျပလုိက္မယ္" ဘယ္သူမွ ေျပာပိုင္ခြင့္မရွိ။
အားလံုးဟာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ပဲ လာၾကတာ။
                                              (ေယာဆရာေတာ္)

ငိုၿပိးေတာ့ မျပန္ၾကပါနဲ

                မိမိတို႔ဟာ လာတုန္းလဲ ဘာမသိ၊ ညာမသိ၊ (အူဝဲ အူဝဲ) နဲ႔ ဂေယာင္ကတမ္းငိုၿပီးေတာ့   
                လာခဲ့ၾကတာ။
               ျပန္္သြားေတာ့လဲ တရားစြမ္းအား မပါရင္ငိုၿပီးေတာ့ ျပန္ၾကရလိမ့္ဦးမယ္။
               လာတုန္းက ဘာမွမသိလို႔ ငိုၿပီးေတာ့လာခဲ့တာ ထားပါေတာ့။
               အျပန္က်ရင္ေတာ့ ငါငိုၿပီး မျပန္ေတာ့ဘူး။
               သာသနာရတနာေၾကာမွာ ရတနာေတြႏွင့္ေတြတုန္း တရားစြမ္းအား အျပည့္အဝနဲ႔   
               ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ျပန္ႏိုင္ေအာင္ ဒါန သီလ ဘာဝနာ ရိကၡာထုပ္မ်ားကို   
               မ်ားမ်ားစုေဆာင္းထားမွ ျဖစ္မယ္ဟဲ့လို႔ စိတ္ကေလးကို တင္းၿပီး ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဘဝရဲ႕  
               အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ ေကာင္းမူတရားေတြကို ခပ္သုတ္သုတ္ ခပ္ျမန္ျမန္ ထုပ္ယူၾကရမွာ။
                                                   (ေယာဆရာေတာ္)

ေန႔စားခႏၶာႀကီး

             ဒီခႏၶာႀကီးဟာ တစ္ေန႔ႏွစ္ထပ္မက ေကၽြးထားရတဲ့ ေန႔စားခႏၶာကိုယ္ၾကီးေနာ္၊ လခစားခႏၶာ မဟုတ္ဘူး၊ ေန႔စားခႏၶာၾကီးကို ေန႔ထြက္ကိုက္ေအာင္၊ ေန႔စားေက်ေအာင္ ခိုင္းေပးမွျဖစ္မွာ၊ ေကၽြးရက်ိဳးနပ္ေအာင္ မ်ားမ်ားခိုင္းေပး အခ်ိန္တန္ရင္ မရဏလက္ထဲ ျပန္္အပ္လိုက္ရမွာ၊ မရဏလက္ထဲ ျပန္မအပ္ရေသးခင္ ဘဝရဲ.အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ ေကာင္းမူတရားေတြကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေန႔တြက္ကိုက္ေအာင္ ျမန္ျမန္ထုပ္ယူရမယ္ ၾကီးေအာင္ေစာင့္လို႔ မျဖစ္ဘူးဗ်၊ အိုေအာင္ထိ ေစာင့္လို႔မျဖစ္ဘူးဟ၊ အို နာ ေသထက္ ငါကပဲ လက္ဦးေစရမယ္ဟဲ့ လို႔ စိတ္ခြန္အားကို တင္းျပီးေတာ့ တစ္ရက္ တစ္ရက္ကို တစ္သက္ တစ္သက္ေလာက္ တန္ဖိုးထားၿပီး ေကာင္းမူစြမ္းအားေတြကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္လြယ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
                                                                                 (ေယာဆရာေတာ္)

ဆင္းရဲ၏ေနာက္ ခ်မ္းသာေရာက္

၁။      ခ်မ္းသာကိုမက္၊ တြယ္ကာဖက္လည္း၊ အလုပ္လြဲ၊ ဆင္းရဲေနာက္မွာရွိ။
၂။      ခ်မ္းသာငယ္ကို၊ မစြန္႔လိုပါ၊ တြက္ကာဖက္ထား၊ အပ်င္းပြား၊ ေနာက္မ်ားမၾကာ၊ ဆင္းရဲ၏။
၃။      ခ်မ္းသာကိုုစြန္႔၊ မေၾကာက္ရြံ႕ဘဲ၊ ရဲဝံ့ျပင္းထန္၊ လမ္းမွန္အလုပ္၊ စြမ္းအာထုပ္က၊ 
         ဒုကၡအမ်ား၊ ေတြ႕ရျငားလည္း၊ ဆင္းရဲေနာက္မွာ၊ ျမတ္ခ်မ္းသာ၊ ေစာင့္ကာၾကိဳလွ်က္ရွိ။
၄။     ခ်မ္းသာကင္းေပ်ာက္၊ ဆင္းရဲေရာက္မူ၊ အပူမပြား၊ မျငီးတြားဘဲ၊ စိတ္အားတင္းကာ၊ နည္းလမ္းရွာ၊
        ခ်မ္းသာရေအာင္၊ ႀကိဳးစားၾကည့္။
၅။     လမ္းမွန္ႀကိဳးစား၊ စိတ္တင္းထား၊ လူသားဇာနည္ပီသ၏။
                                                                   ေယာဆရာေတာ္

Tuesday, May 15, 2012

ဗုဒၶသမို္င္း

                                                           ဗုဒၶသမို္င္း
                          နေမာတႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာမၺဳဒၶႆ


မဟာေဗာဓိ ( ဝါ ) ဗုဒၶဂယာ
      ဘဂဝါ အတုလ တိပရဝသခင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး၏  သဗၺညဳတထင္ရွား ဘုရားအျဖစ္သို႔  ေရာက္ရွိေတာ္မူေသာေနရာကား မဟာေဗာဓိေခၚ ဗုဒၶဂယာၿမိဳ႕ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။      ထိုၿမိဳ႕သည္ အိႏၵိယျပည္ ဘီဟာနယ္
ဂယာဒိစၾတိတ္တြင္ တည္ရွိေလသည္။ ဤစာအုပ္တြင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏လက္ထက္ေတာ္မွစ၍ သာသနာဒါယကာ သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးလက္ထက္တိုင္ေအာင္ ဗုဒၶဂယာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ
အေၾကာင္းအတၳဳပၸတၱိမ်ားကိုမေဖာ္ျပပဲ သီရိဓမၼာေသာကမင္းမွသည္ ယေန႕ထိျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ၊  ျဖစ္ပ်က္လ်က္ရွိေသာ မဟာေဗာဓိ၏ၾကမၼာဆိုးကိုသာ
ခရားေစ့တြင္းက် ေဝဖန္ေရးသားလုိေပသည္။ ဗုဒၶဂယာၿမိဳ႕ရွိ မဟာေဗာဓိပင္ႏွင့္ သတၱဌာနတည္းဟူေသာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကိ္န္းဝပ္စမၸါယ္ေတာ္မူေသာေနရာမ်ားသည္  ကမၻာေပၚရွိ ဗုဒၶဘာသာဝင္အေပါင္းတို႔၏ ဘာသာေရးကိစၥႏွင့္စပ္လ်ဥ္းလ်က္ အေရးၾကီးေသာ အျမတ္ဆံုးေနရာဟုေခၚရေပမည္။

ဘာသာၾကီး ၄-ဘာသာႏွင့္အျမတ္ဆံုးေနရာ ၄-ရပ္
   ကမၻာေပၚတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာႏွင့္ အစၥလာမ္ဘာသာဟူ၍
ဘာသာၾကီး ၄-ခုရွိရာ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္တို႔အဖို႔ ဗာရာဏသီ၊ အယုဒၶယ၊ ၿဗိႏၵာဗန္၊ ဟရိဒြာရာႏွင့္ မထူရာၿမိဳ႕တိို႔သည္ အျမတ္ဆံုးေသာၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္၍ ထိုၿမိဳ႕ၾကီးမ်ားရွိ ေက်ာင္းကန္ေစတီပုထိုး စေသာ ဘာသာေရးအေဆာက္အအံုမ်ားကို ဟႏၵိဴတို႕ကသာပိုင္ဆိုင္အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ ရွိေလသည္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္တို႕၏အျမတ္ဆံုးေနရာမွာ ပါလက္စတိုင္းျပည္ ေဂ်ရုဆလင္ျမိဳ႕တြင္ရွိေသာ
ခရစ္ေတာ္ေယရႈကို ေမြးဖြားရာအရပ္ပင္ျဖစ္၍ ထိုေနရာကိုလည္း ခရစ္ယာန္တို႕ကသာ
သေဘာက်စီမံအုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ရွိေလသည္။ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္တို႕၏ အျမတ္ဆံုးေသာေနရာမွာ  အလာသခင္၏တမန္ေတာ္မိုဟာမက္ကို ေမြးဖြားရာအရပ္ျဖစ္ေသာ အာရပ္ျပည္ရိွ မကၠာျမိဳ႕ႏွင့္၄င္း၏သခၤ်ဳိင္း ရွိရာေမဒီနာျမိဳ႕တို႕ျဖစ္ေလသည္။  ထိုေနရာတို႕ကိုလည္း အာရပ္ျပည္သားမူဆလင္မ်ားကသာ
ပိုင္ဆိုင္အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ရွိေလသည္။  ဗုဒၶဘာသာ၀င္အေပါင္းတို႕၏အျမတ္ဆံုး အေရးၾကီးဆံုးေသာ  ေနရာကား ဗုဒၶဘုရား၏ပြင့္ေတာ္မူရာႏွင့္သတၱဌာနတည္ရာျဖစ္ေသာ
မဟာေဗာဓိေခၚ ဗုဒၶဂယာျမိဳ႕ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းေသာ ဗုဒၶဂယာ
       ဤေရြ႕ဤမွ်ပင္အထြတ္အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ္လည္းဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္သူ၊ ဗုဒၶရန္သူၾကီးတစ္ဦးကပုိင္ဆိုင္ထားျခင္းေၾကာင့္၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြ႕ျမင္ရသည္ကား…
၁။      ေစတီပုထိုးစသည္တို႕မွာ ေနာက္ေဖးအိမ္သာတမွ် ညစ္ပတ္လ်က္ရွိျခင္း။
၂။      ဖူးေျမာ္သူတို႕အား သမာဓိမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရာေထာင္မကေသာ
          သူေတာင္းစားမ်ားကလာေရာက္ကာ ဆူဆူပူပူေတာင္းခံၾကျခင္း။
၃။      ဗုဒၶ၀ါဒႏွင့္ဆန္က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ ဟိႏၵဴမဟာေဒ၀လိင္ရုပ္ၾကီးတစ္ခုကိ
          ေစတီေတာ္ၾကီးေအာက္ထပ္ရွိ ရုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕၌ခ်ထားျခင္း။
၄။      ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ဆီမီးပူေဇာ္ေသာအခါ ဆုေတာင္းလို႕     မဆံုးမီမွာပင္
          အလစ္၀င္သုတ္ေလ့ရွိျခင္း။
၅။      မုဥၥလိႏၵာေရအိုင္ေတာ္၌ ေရခ်ိဳးျခင္း၊ ညစ္ပတ္ေသာအ၀တ္မ်ားကို
         ဖြတ္ေလွ်ာ္ျခင္း၊ မစင္ေဆးျခင္း။
၆။      ေစတီ၊ ပုထိုးပ်က္မ်ားမွ အုတ္ေက်ာက္မ်ားျဖင့္ အိမ္ေဆာက္ျခင္း၊
         ဆင္တင္းကုတ္၊ ျမင္းတင္းကုတ္ႏွင့္ မစင္အိမ္သာလုပ္ျခင္း။
       ဤကဲ့သို႕ယုတ္မာေသာညစ္ပတ္ပံုမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ၾကေသာ
ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္တကြဗုဒၶဘာသာ၀င္အေပါင္းတို႕သည္ဤမွ်မြန္ျမတ္ေသာေနရာေတာ္ကို
ဘာသာျခားလက္တြင္းမွ မိမိတို႕လက္၀ယ္ေရာက္ရွိလာေအာင္
ၾကိဳးစားအားထုတ္သင့္လွေပသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အေပါင္းတို႕၏
အမြန္ျမတ္ဆံုးေသာဗုဒၶဂယာကို ဗုဒၶဘာသာတို႕ကသာ ပုိင္ဆိုင္ရမည္ဟု
ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ္ မည္သူ၊ မည္၀ါကမွ တရားနည္းလမ္းမက်ဟု
ေ၀ဖန္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ဤတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဤစာအုပ္ကိုဖတ္သူတိုင္း
သိရွိၾကေစရန္ ဗုဒၶဘာသာပိုင္မဟုတ္ေသာ အိႏိၵယျပည္စတိတ္မင္းသတင္းစာ၌
ေ၀ဖန္ေရးသားထားသည္ကို ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ပါအံ့။
Statement of object and reasons
The Maha Bodhi Temple at Buddhagaya is most Sacred Shrine of Buddhist
World, as it stands on the spot where Lord Buddha attained Supreme
Wisdom. It is to the Buddhist what Macca is to the Muslim, Ayodhya to
Hindu and Jerusalem to Christian. It is in the hands of a
non-Buddhist, the Saivite Mahanth of Buddhagaya. For many years past
the Buddhists have been greaty dissatisfied with his management of the
temple and temple Land. They have expressed their strong desire to
have them restored to their control. The desire is but natural and
this bill is intended to make provision for the better management of
the temple and temple Land and for their restoration to the Buddhist
of India, Burma and Ceylon without prejudice to the right of Hindus to
worship the image of Buddha in the temple and to offer Pinda at the
Bodhi Tree to the north of the temple.

  ဥပေဒျပဳရျခင္း အေၾကာင္းရင္းခံေဖာ္ျပခ်က္
      ဗုဒၶဂယာၿမိဳ႕တြင္ တည္ရွိေသာ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ျမတ္၏ေနရာ တြင္
ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ေတာ္ကို ရရွိေတာ္မူသျဖင့္ ကမၻာေပၚရွိဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ရပ္လံုးတို႕အတြက္  အျမတ္ဆံုးေသာေနရာ ျဖစ္ေပသည္။
မြတ္ဆလင္မ်ားအဖို႔ မကၠာၿမိဳ႕၊ ဟိႏၵဴမ်ားအဖို႔ အယုဒၶယၿမိဳ႕၊
ခရစ္ယာန္မ်ားအဖို႔ ေဂ်ရုဆလင္ၿမိဳ႕တို႔သည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ဘိသကဲ့သို႔
ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအဖို႔ ထိုေနရာသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေပသည္။ ထိုေစတီ
ႏွင့္ေျမမွာ ဗုဒၶဘာသာတို႔အဖို႔မည္မွ်ပင္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေစကာမူ
ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္သူသီဝဂိုဏ္းဝင္မဟန္႔၏လက္ထဲ၌က်ေရာက္ေနမႈေၾကာင့္
ဗုဒၶဘာသာဝင္အေပါင္းတို႔မွာ သူ၏ျပဳျပင္မႈစီမံပံုတို႔ကို မ်ားစြာပင္
မႏွစ္ၿခိဳက္ႏိုင္ပဲ ရွိခဲ့ေလသည္။  သူတို႔သည္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခြင့္ရရွိဖို႔ရာ ထက္သန္ေသာ သေဘာဆႏၵမ်ားကို ေဖာ္ျပခဲ့ေလျပီ။ ဤသေဘာတရားမွာ အထူးသဘာဝက်လွေပသည္။ ၎ျပင္ ဥပေဒၾကမ္းသည္ ဗုဒၶဂယာေစတီေတာ္ၾကီးကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ေစတီေတာ္ အထဲရွိ
ဟိႏၵဴတို႔ရုပ္ပြားေတာ္ကို ကိုးကြယ္မႈႏွင့္ေဗာဓိပင္ေျခရင္းတြင္ ဆြမ္းေတာ္ကပ္မႈတို႔ကို မထိခိုက္ေစပဲ
အိႏၵိယ-ျမန္မာႏွင့္သီဟိုဠ္ဗုဒၶဘာသာတို႔ကသာ အုပ္ခ်ဳပ္ထားရန္ ရည္ရြယ္ေလသည္။
   
 ဤေဆာင္းပါးကို ၁၉၃၅-ခုႏွစ္က
ဦးသိန္းေမာင္၊ဦးဘစီႏွင့္ေဒါက္သိမ္းေမာင္တို႔က
ဗုဒၶဂယာဥပေဒၾကမ္းကိုေရးဆြဲၿပီး ေဒလီဘုရင္ခံခ်ဳပ္ႀကီးထံ တင္သြင္းခဲ့စဥ္က
ကာလကတၱားၿမိဳ႕မွ ထုတ္ေဝေသာ Statesman ေခၚ သတင္းစာႀကီးမွ
ေရးသားေဖၚျပလိုက္ေလသည္။ ဗုဒၶဘာသာတို႔အဖို႔ အထူးစိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းဧ။္

                        အျမတ္ဆံုးေနရာမ်ား
ဗုဒၶဘာသာဝင္အေပါင္းတို႔ဧ။္ အျမတ္ဆံုးေသာေနရာမ်ားမွာ-
(၁)     ဗုဒၶဂယာၿမိဳ႕ရိွ ေဗာဓိပင္ႏွင့္ေရႊပလႅင္တည္ရာဌာန။
(၂)     မိဂဒါဝုန္ေတာရွိ ဓမၼစၾကာတရားဦးကို ေဟာေတာ္မူရာဌာန။
(၃)     သာဝတၳိျပည္ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးထဲရိွ ေညာင္းေစာင္းေတာ္တည္ရာဌာန။
(၄)     သကၤႆနဂိုရ္ဌာန ဟူ၍ အဝိဇတဌာန (၄)ခုရိွေလသည္။ 
                        ထိုဌာနမ်ားကို သမုဒၵရာဂဂၤါဝါဠဳသဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူၾကကုန္ၿပီးေသာ ဘုရားရွင္အဆူဆူတို႔ မစြန္႔ေကာင္းေပ။ ပြင့္ဆဲပြင့္လတၱံျဖစ္ေသာဘုရားရွင္တို႔လည္း မစြန္႔ေကာင္း၊ မစြန္႔ထိုက္ေပ။
ထိုေၾကာင့္ အျမတ္ဆံုးေနရာမ်ား(ဝါ) အဝိဇဟိတဌာနမ်ားျဖစ္ေလသည္။

 
ဗုဒၶဂယာ ေစတီဒါယကာ
      မဟာေဗာဓိႏွင့္ပလႅင္ေတာ္၏ အေရွ႕မ်က္ႏွာဘက္တြင္ အထပ္အားျဖင့္ႏွစ္ထပ္ရိွေသာ စတုဂံေစတီေတာ္ႀကီးတစ္ဆူကို  ေတြ႕ရိွရဧ။္။
၄င္းေစတီေတာ္ႀကီးမွာ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ဘက္သို႔ ၅၇-ေတာင္၊ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ကို အေတာင္ ၅၀ ရိွ၏။  ေအာက္မွသည္ အထက္ငွက္ျမတ္နားေတာ္အထိေပေပါင္း၁ဝဝ-ေက်ာ္ခန္႔ရိွေလသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ ဥာဏ္ေတာ္
၃-ေတာင္ေက်ာ္ခန္႔ရိွေသာ ေက်ာက္ညိဳဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူ ကိန္းဝပ္လ်က္ရိွသည္။
 
                            ဤေစတီေတာ္ႀကီးကို သာသနာ့သကၠရာဇ္ ၂-ရာစုေလာက္က မဂဓေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို
စိုးစံေတာ္မူေသာဗုဒၶဘာသာမင္းတို႔သည္ လက္ရွိေစတီေတာ္ႀကီးကို
ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ေဖာ္ျပထား၏။  အခ်ိဳ႕ေသာပညာရွင္မ်ားကမူ ခရစ္၅-ရာစုေလာက္မွာ ဤေစတီႀကီးကို ေဆာက္ကာနင္ဂန္၏ (Archaeological report of Bihar) ေခၚေသာစာအုပ္တြင္ ဤသို႔ေရးသားထားေလ၏။
              ဤေစတီေတာ္ကို အေသာကမင္းတရားသည္သာလွ်င္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ႔သည္ဟု
ဆိုႏိုင္စရာအေၾကာင္းရွိ၏။ အေၾကာင္းမွာမူကား ကြ်ႏု္ပ္တို႕သည္
ဤေစတီေတာ္ႀကီးကုိ အမိန္႕အရတူးေဖာ္ခဲ႔စဥ္က ရရွိခဲ႔ေသာေက်ာက္စာအခ်ိဳ႕တြင္
အေသာကမင္းတရားႀကီးသည္  ဤေစတီကို ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္း၍
သာဓုအႏုေမာျပဳခဲ႔ေၾကာင္းကုိ ပါရွိရကား ဤသာဓကျဖင့္ ေစတီဒါယကာကို
အေသာကမင္းတရားႀကီးဟု မွတ္ယူရေပမည္။

                      မဟာဝင္က်မ္းအဆို
   မဟာဝင္က်မ္းအလိုအားျဖင့္ သီရိဓမၼာေသာကမင္းတရားႀကီးသည္
ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္တြင္ ဘုရင္အဇာတသတ္လက္ထက္တြင္ ဌာပနာခဲ႔ေသာ
ဓါတ္ေတာ္ခုနစ္စရြတ္တို႕ကို တူးေဖာ္၍ရရွိခဲ႔ျပီးေနာက္
ဇမၺဴဒိပ္ကြ်န္းအလံုး၌ အႏွံ႕အျပား ကိုးကြယ္စိမ္႔ေသာငွာ
ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ၿမိဳ႕ႏိုင္ငံတို႕၌ တစ္ျမိဳ႕လွ်င္ေစတီတစ္ဆူ
တည္ေလေစဟူ၍ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ကုေဋေသာ ေငြအသျပာတို႕ကို အမတ္တို႕အားအပ္ႏွင္း၍
ေစတီတစ္ဆူႏွင့္ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္စီ တည္ေဆာက္ေတာ္မူေစေလသည္။
ဤရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ၿမိဳ႕ရြာႀကီးငယ္တို႕တြင္ ေစတီတစ္ဆူစီ
တည္ေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ႔ေသာ အေသာကမင္းတရားႀကီးသည္ ဘယ္နည္းႏွင့္မဆို
မဟာေဗာဓိကဲ့သိုု႔ အဝိဇဟိတဌာနႀကီးကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ႔မည္မဟုတ္၊
အႀကီးအက်ယ္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ႔မည္သာတည္း။
ဟူေဝဆင္ႏွင့္ ဖာဟီယန္
   ခရစ္သကၠရာဇ္ ၄ ရာစုကုန္ခါနီးတြင္ ဖာဟီယန္အမည္ရွိေသာ
တရုတ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးသည္ အိႏၵိယၿပည္သုိ႔ ႂကြလာၿပီးလွ်င္
အတုိင္းတုိင္းအၿပည္ၿပည္သုိ႔ လွည့္လည္ကာ ဘုရားဖူးသြားခဲ႔၏။ ၎ ဖာဟီယန္သည္
မဟာေဗာဓိသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္က မ်ားျပားလွစြာေသာ ေက်ာင္းကန္၊
ေစတီပုထိုးမ်ားကို ဖူးေျမာ္ခဲ့ရေၾကာင္းႏွင့္ ေသာဠသတိုင္း ဒိုင္ယာရီတြင္
ေဖာ္ျပထား၏။ ထို႔ေနာက္ ဟူေဝဆင္ အမည္ရွိေသာ တရုတ္ဘုန္းၾကီး တစ္ပါးသည္
ဟသွ်ဝဒၶန မင္းၾကီးလက္ထက္ ျဖစ္ေသာ ၆ ရာစုေလာက္က မဇၩိမ
တိုင္းသို႔ေရာက္ရွိခဲ့ေသးရာ မဟာေဗာဓိအေၾကာင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍
အထူးစိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ မွတ္တမ္းၾကီးကို ၎၏ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္တြင္
ေရးမွတ္ထားခဲ့ထားေလသည္။ ထို႔ျပင္ ဟူေဝဆင္နွင့္ မေရွးမေႏွာင္းေသာ
ႏွစ္သကၠရာဇ္တို႕တြင္လည္း မ်ားစြာေသာ တရုတ္ဘုန္းၾကီးတို႔သည္
မဟာေဗာဓိပင္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေသး ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကဲ့သို႔ မွတ္တမ္းမ်ား
မေရးသားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ မည္သူ မည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္း မသိရွိရေခ်။ ကာနင္ဂန္
ဆရာၾကီးက ေဖာ္ျပထားသည္ မွာ ႏိုင္ငံျခား ဘုရားဖူးသားတို႔သည္
အိႏိၵယျပည္ၾကီးတြင္ မြတ္ဆလင္မ်ား စိုးစံခဲ့ေသာ ႏွစ္သကၠရာဇ္မ်ားျဖစ္ေသာ
၁၂၉၈၊ ၁၂၁၂၊ ၁၃၂၈ ႏွင့္ ၁၃၃၁ ခုႏွစ္တို႔ကလည္း တစ္ေယာက္တစ္ျပီးတစ္ေယာက္
ေရာက္ရွိခဲ့ေၾကာင္းနွင့္ ပါဠိဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးထားေသာ
ေက်ာက္ကမၸည္းအခ်ိဳ႕တြင္ ေတြ႕ရွိရ သည္ဟု ဆို၏။ ထို သကၠရာဇ္မ်ားက
ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ ဘုရားဖူးတို႔မွာ ေစတီပုထိုးမ်ား၏ ပကတိအေျခအေနကို
မဖူးေျမာ္နိုင္ရေတာ့ဘဲ မြတ္ဆလင္တို႔ အၾကြင္းမရဖ်က္ဆီးမႈေၾကာင့္
က်ိဳးပဲ့ေလာင္ကၽြမ္းထားေသာ အေဆာက္အအံုအပ်က္အစီးမ်ားကိုသာ ဖူးျမင္သြားၾကရ
ရွာေလသည္။
     အထက္ပါ ဘုရားဖူးသားမ်ား၏ မွတ္တမ္းမ်ားအရဆိုပါက သီရိဓမၼာေသာက
မင္းတရားၾကီးသည္ မြတ္ဆလင္တို႔ ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီး ျခင္းကို ခံခဲ့ရေသာ ခရစ္
၁၂ ရာစုအထိ မပ်က္မဆီး မယိုမယြင္းပဲ တည္ရွိ ခဲ့ေၾကာင္းကို
သိနိုင္ေလာက္ေပ၏။
ေဗာဓိပင္
     ေစတီေတာ္ၾကီး၏ေနာက္ဘက္တြင္ ကပ္၍ေပါက္ေနေသာ ေဗာဓိပင္ ၾကီးတစ္ပင္ကို
ဖူးေတြ႕ရေပမည္။ ၎အပင္သည္ အလံုးအားျဖင့္ ၁၀-ေတာင္၊ အျမင့္ ၃၂
ေတာင္ခန္႔ျမင့္မား၍ အုတ္နံရံတို႔ျဖင့္ ဝိုင္းကာထားေလသည္။ ဤေဗာဓိပင္
အေၾကာင္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ဆရာေတာ္ဦးကိတၱိ၏အိႏိၵယေၾကးမံုက်မ္းတြင္
ေအာက္ပါအတို္င္း ေရးသားထားေလသည္။

''သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးသည္ ဗုဒၶဘာသာမျဖစ္မီ ေရွ႕အဖို႕၌
မနာလိုဝန္တိုစိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ စစ္သည္ေတာ္အေပါင္းႏွင့္လာေရာက္ျပီး လွ်င္
ပင္လံုးႏွင့္တကြေသာ အကိုင္းအခက္တို႕ပါ ခုတ္ျဖတ္ခိိုင္းေစေလ သည္။
ထို႕ေနာက္ အေနာက္ဘက္မနီးမေဝးေသာအရပ္၌ စုပံုျပီးမွ ဤအပင္အငုတ္ကို
မီးပံုရိႈ႕၍ ယစ္ပူေဇာ္ေလဟု ပုဏၰားတစ္ေယာက္အား ေစခိုင္းလိုက္ရာ
ထိုပုဏၰားသည္ မင္းၾကီးဆိုတိုင္းျပဳေလသည္။
ထိုသုိ႕ပင္ ဖ်က္စီးေစေသာ္လည္း ပါရမီေတာ္အဟုန္ေၾကာင့္ မီးခိုး
ျငိမ္းလၽွင္ျငိမ္းျခင္း ထိုထက္သာလြန္ၾကီးမားတင့္တယ္ေသာ ေဗာဓိပင္ၾကီး
တစ္ပင္ ေပါက္ေရာက္လာေလသည္။ ဤသို႕လွ်င္ ေဗာဓိပင္ျမတ္၏
တန္ဖိုးၾကီးမားပံုကို မင္းတရားၾကီးျမင္လွ်င္ မိမိျပဳေသာအမႈကိုေအာက္ေမ့
လ်က္ စိတ္ႏွလံုးပူပန္ျခင္းသုိ႕ေရာက္ေလရကား မဟာေဗာဓိပင္ေနရာသို႕
ကိုယ္တိုင္ၾကြခ်ီေတာ္မူျပီးလွ်င္ ေန႕ရက္မ်ားစြာတိုင္ေအာင္ ပူေဇာ္ပသ
လ်က္ရွိသည္ကို မိဖုရားသိလတ္ေသာ္ ဘာသာတရား၌ ဣသာမစၦရိယဝင္ ျပီးလွ်င္
လွ်ဳိ႕ဝက္ေသာအၾကံအစည္ျဖင့္ မင္းၾကီးမရွိစဥ္ ေဗာဓိပင္ေတာ္ကို
အျဖတ္ခိုင္းေလသည္။ အေသာကမင္းတရားၾကီး  လာေရာက္ျပီး
ယဇ္ပူေဇာ္အံ့ဟုၾကည့္ေလလွ်င္ ပိုင္းျပတ္လ်က္ေနသည္ကို ျမင္ရကား ၾကီးစြာေသာ
စိုးရိမ္ျခင္းသည္ ျဖစ္လတ္၍ ႏြားႏုိ႔ရည္ျဖင့္ ပူေဇာ္ျပီး အဓိ႒ာန္
မူေလလွ်င္ ယခင္အတိုင္း အျမစ္အရင္းမွ ေပါက္လာျပန္ေလသည္။ ယခုလိုအ့ံဖြယ္သူရဲ
ထူးကဲလွစြာေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာေတာ္ကို ျမင္ရျခင္း ေၾကာင့္ မင္းတရားႀကီးအား
တိုးေသာသဒၶါတရား ရိွသည္ျဖစ္၍ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို
အုတ္တံတိုင္းျဖင့္ကာရံျဖင့္ကာရံၿပီးလွ်င္ အစဥ္ထာ
ဝရဆည္းကပ္သြားေၾကာင္းႏွင့္ ေရးသာထားေလသည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ဦးကိတၱိက မည့္သည့္က်မ္းမွ ထုတ္ႏုတ္၍
ေဖၚျပထားေၾကာင္းႏွင့္ မပါရိွေခ်။ ဤစကားမွာ သဂၤဇာဆရာေတာ္ဘုရား
ႀကီး၏စကားပံုစာအုပ္ထဲမွ ျဖစ္တန္ရာသည္။ က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏
မဟာဝင္စကားေျပစာအုပ္ ေနာက္ဆက္တြဲ၌ကား ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၁၇၁-ခုႏွစ္၊
တန္ခူးလဆန္း ၁၃-ရက္ေန႔ မဟာေဗာဓိပင္သို႔ ေဇယ်ေက်ာ္ထင္ႏွင့္ေဇယ်ေက်ာ္စြာ
တို႔ ေရာက္ခဲ့၍ ေတာင္စူးစူးသို႔ထြက္ သည့္ ခက္မက ခက္လက္ကိုင္း
သံုးျဖာသည္တြင္ ေအာက္ပိုင္းလံုးပတ္ ငါးထြာတစ္မိုက္ကို သီရိဓမၼာေသာက
မင္းပင့္ေဆာင္ေလေသာေၾကာင့္ ျပတ္လ်က္ရွိသည္ စသည္ျဖင့္
သုေသာဓိတမဟာရာဇဝင္ေတာ္ ပဥၥမအုပ္၊ စာမ်က္နွာ ၁၈၁ ၌ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္ကို
ေတြ႕ရွိရေၾကာင္းႏွင့္ ဆိုထားေလသည္။
(Mr.L.L.S.O Malley's Bengal District Gazetteer, chapter III. Page
No.54) တြင္ပါရွိေသာ ေဗာဓိပင္အေၾကာင္းကို မူအတိုင္း ဘာသာ
ျပန္ဆိုလိုက္ဦးအံ့။
''ဗုဒၶဘာသာဝင္အေပါင္းတို႔၏ သာသနာ့ရန္သူတစ္ဦးဟု ေခၚဆို ထိုက္၍
သီဝဘုရားကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေလ့ရွိေသာ ဘဂၤလားျပည္ အလယ္ပိုင္း ရွင္ဘုရင္
ရာဇာ ဆာဆကၤာသည္ ခရစ္ ၆-ရာစုေလာက္က ေဗာဓိပင္ကိုခုတ္ျဖတ္တူးေဖာ္ျပီးလွ်င္
ေထာပတ္မ်ားျဖင့္ သြန္းေလာင္းကာ မီးရိႈ႕ပစ္ေလသည္။ ဤအေၾကာင္းကို
မာဂဓတိုင္းျပည္ ရွင္ဘုရင္ ပူရာဏဗာမာက သိရွိေတာ္မူေလေသာ္
ဘိုးေဘးမ်ားျဖစ္ကုန္ေသာ အေသာကအစရွိေသာေမာရိယမင္းအဆက္ ဆက္တို႔၏
ျမတ္ႏိုးေကာ္ေရာ္ပူေဇာ္ေတာ္မူသည္ကို အတုလိုက္ေသာအား ျဖင့္
ထပ္မံကာစိုက္ပ်ိဳးခဲ့ရေလသည္။ ဤသို႔ပင္ ပူရာဏဗာမာက စိုက္ပ်ိဳး ထားေသာ္လည္း
ဘာသာေရးတြင္ ဣႆာမစၦရိယ ၾကီးမားလွေသာ ဆာဆကၤာသည္ ေဒါသအမ်က္မီးလွ်ံကဲ့သို႔
ထြက္ျပီးလွ်င္ ဒုတိယမၸိ ခုတ္ ျဖတ္မီးရိႈ႕ၿပီးေနာက္ မည္သူမဆို
ဤေနရာတြင္ထပ္မံ၍ ေဗာဓိပင္ မစိုက္ေစရဟု အမိန္႔ေတာ္ထားခဲ့ေလသည္။
ဘိုးေဘးအစဥ္အႏြယ္မွ စ၍ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္လာေသာ ေဗာဓိပင္ကို
အလြန္ရိုေသေလ့ရွိေသာ ပူရာဏဗာမာက သည္လည္း ဒုတိယမၸိ ထပ္မံစိုက္ပ်ိဳးျပန္၏။
အထူးအံ့ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေဗာဓိပင္ေတာ္သည္လည္း တစ္ညတည္းမွာပင္ ၁၀-ေပခန္႔
ႀကီးျမင့္လာေလသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ အံ့ဖြယ္သူရဲ ေပါက္ဖြားလာသည္ကို
ေတြ႕ျမင္ရေသာ ဆာဆကၤာသည္လည္း အလြန္ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍
သံုးႀကိမ္ေျမာက္ အၾကြင္းမရခုတ္ျဖတ္ျပီးလွ်င္ ၂၄-ေပ ခန္႔ျမင့္မားေသာ
ေက်ာက္လက္ရန္းႀကီးကို ကာရံထားခဲ့ေလသည္။ ျပဳအပ္ ၿပီးေသာ ဝီရိယကို
လက္မေလွ်ာ့လိုေသာ ပူရာဏဗာမာက သည္လည္း ႏြားမတစ္ေထာင္မွ ညႇစ္၍ရအပ္ေသာ
ႏို႕ရည္တို႔ျဖင့္ သြန္းေလာင္းကာ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ရေလသည္။
(ဤကား မစၥတာမာေလ၏ အဆို)
ေက်ာက္စာဝန္မင္းႀကီး ကာနင္ဂန္ကမူ ထိုေက်ာက္လက္ရန္းႀကီး ကိုေဗာဓိပင္အား
ရန္သူတို႔ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ရန္ ပူရာဏဗာမာက ပင္ေဆာက္ လုပ္ခဲ့သည္ဟု ဆို၏။
အထက္ပါအခ်က္ႀကီးသည္ အလြန္အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေသာ အခ်က္ႀကီးတစ္ခုပင္ျဖစ္၍
ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ ဖြားဖက္ေတာ္ ျဖစ္ေသာ ေဗာဓိပင္အား မသူေတာ္မင္းတို႔က
မည္သို႔ပင္ အစတံုးပစ္ရန္ ႀကံရြယ္အားထုတ္ေစကာမူလည္း
အစမတံုးႏိုင္ေၾကာင္းကို ထင္ရွားေအာင္ ျပလိုက္ေသာ
သာဓကႀကီးတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဤတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မဟာေဗာဓိပင္
တန္ခိုးဣဒၶိပါဒ္ ႀကီးမားပံုကို အနည္းငယ္ေဖာ္ျပလိုေပ သည္။ မဟိႏၵေထရ္သခင္၏
အႀကံေပးခ်က္အရ ေဒဝါနံပီယတိႆမင္း ႀကီး သံဃမိတၱာေထရီမႏွင့္ ဒကိၡဏသာခါကို
သီဟုိဠ္ကၽြန္းသို႔ ပင့္ေဆာင္ ေတာ္မူရန္ အရိ႒အမတ္ႀကီးအား
ပါဋလိပုတ္ေနျပည္ေတာ္သို႔ သံတမန္ အျဖစ္ျဖင့္ ေစလႊတ္ခဲ့ေလသည္။
အရိ႒အမတ္ႀကီးသည္လည္း ပါဋလိပုတ္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာလတ္၍
အေသာကမင္းတရားႀကီးအား သဝဏ္လႊာႏွင့္တကြ ေလွ်ာက္ထားေလရာ ဘုရင္မင္းျမတ္က
မိန္႔ဟေတာ္ မူသည္ကား …
''ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး၏ ပြင့္ေတာ္မူရာ ေဗာဓိပင္သည္
ဘုရားကိုယ္ေတာ္ႏွင့္တူေသာေၾကာင့္ ဓားျဖင့္ခုတ္ပိုင္းျဖတ္ျခင္းငွာ
မထိုက္''
        ဟုဆိုေလသည္။ သို႔ႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္အေပါင္းတို႔အား ပင့္
ဖိတ္စည္းေဝးေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေလွ်ာက္ထားေလရာ အရွင္ျမတ္တို႔က
ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီး ရတနာေညာင္ေစာင္း ထက္၌
ေလ်ာင္းလ်က္အဓိ႒ာန္ ၅-ခ်က္ထားခဲ့ေၾကာင္းကို ေဟာေတာ္မူၿပီး မွ
ဒကိၡဏသာခါသည္ ေဆးဒန္းျမင္းသီလာျဖင့္ သားရာမွ အလိုအေလွ်ာက္ျပတ္၍ ေရႊဖ်ဥ္း၌
တည္လတၱံ႕သည္ကို သိေတာ္မူေလ သည္။ ထုိသို႔ သိေတာ္မူၿပီးေသာ
သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးသည္လည္း ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္အေပါင္းၿခံရံလ်က္
ေဗာဓိပင္ရွိေတာ္မူရာ အရပ္သို႔ၾကြခ်ီေတာ္ မူေလသည္။
      ေဗာဓိပင္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေသာအခါ မင္းတရားႀကီးသည္ ေရႊစုတ္ကုိကိုင္၍
ေဆးဒန္းျမင္းသီလာႏွင့္သားျပီးမွ အကယ္၍ ဤေဗာဓိပင္သည္
လကၤာဒီပသို႔ၾကြထိုက္သည္ျဖစ္အံ့။ ငါသည္လည္း ဘုရားသာသနာေတာ္၌
သံသယကင္းရွင္းေသာ ဒါယကာတစ္ဦး အကယ္၍ ျဖစ္သည္မွန္၏။ ျမင္းသီလာႏွင့္သားရာမွ
ျပတ္၍ ေရႊဖ်ဥ္း၌ မတ္တပ္ရပ္တည္သည္ ျဖစ္ပါေစသတည္းဟု အဓိ႒ာန္ျပဳသည္ႏွင့္
တစ္ျပိဳင္နက္ ေဗာဓိခက္သည္ ျပတ္လာေတာ္မူ၍ နံ႔သာညႊန္ေျပာင္းျဖင့္ ျပည့္ေသာ
ေရႊဖ်ဥ္းထက္၌တည္ေလသည္။ အညိဳ၊ အေရႊ၊ အနီ၊ အေမာင္း၊ အနက္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ေသာ
ေရာင္ျခည္ေတာ္တို႔သည္ ထြက္လာ၍ စၾကာဝဠာတိုက္အလံုးကို
ဖံုးလႊမ္းေျမႇးယွက္လ်က္ အထက္ျဗဟၼာျပည္တိုင္ ေအာင္ ေရာက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္
ေရႊဖ်ဥ္းႏွင့္တကြေသာ ရတနာေဗာဓိပင္သည္ ရတနာအင္းပ်ဥ္မွ အထက္ေကာင္းကင္သို႔
ပ်ံတက္ ၍ ၇-ရက္လံုးလံုး လူတို႔မျမင္ႏိုင္ေသာ ဆီးႏွင္းတိမ္တိုက္သို႔
ဝင္၍တည္ ေလသည္။
      မဟာေဗာဓိမ႑လအျပင္၌ ယခုကဲ႔သို႔ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပေတာ္မူ
ခဲ႔ျပီးသည့္ေနာက္ သီဟိုဠ္ကြ်န္းသုိ႔ေရာက္သြားေသာ အခါ၌လည္း ေရႊဖ်ဥ္း
တြင္ထည့္၍ ေျမတြင္စုိက္မည္ျပဳရာ ေကာင္းကင္သို႔  ပ်ံတက္လ်က္
အေတာင္ရွစ္ဆယ္ရွိေသာ အရပ္၌တည္ျပီးလွ်င္ ပင္စည္အကိုင္းႀကီး
အသီးအရြက္အခက္ေသး အခက္ျမြာတို႔မွ ျပာဝါစိမ္းလဲ့၊ နဂါးသြဲ႕ အတူ ျဖဴခ်ီ၊
နီခ်ီ အရည္ဒီးဒီးယိုစည္းမည့္သဖြယ္ ေျခာက္သြယ္ေသာေရာင္ျခည္ ေတာ္တို႔သည္
ထြက္ကုန္၏။ လူအားလံုးတို႔ရႊင္ျပံဳးေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ အသြယ္သြယ္ေသာ
ေရာင္ျခည္ေတာ္တို႔သည္ ေနဝင္သည့္တိုင္ေအာင္ ထြန္းေတာက္၍ သီဟိုဠ္ကြ်န္း
အလံုးကို ဖံုးလႊမ္းျပီးမွ ျဗဟၼာျပည္တိုင္ေအာင္ တက္ေလ၏။ မိုးခ်ဳပ္ေသာ
အခါမွသာလွ်င္ ေကာင္းကင္မွဆင္း၍ တြင္း၌တည္ေလသည္။ ယင္းတို႕တည္လာေသာ အခါ
မဟာပထဝီေျမၾကီးသည္ ေကာင္းခ်ီးေပးသျဖင့္ တုန္လွဳပ္၏။ ထုိေဗာဓိသာခါမွ
တစ္ရာေသာအျမစ္ငယ္တုိ႔သည္လည္း ေရႊဖ်ဥ္းသို႔ေျမႇး ယွက္ကုန္လွ်က္
ေျမသ္ုိ႔သက္ေလကုန္၏။ မ်ားစြာေသာလူအေပါင္းတို႔ သည္
ပန္းနံ႔သာတို႔ျဖင့္ပူေဇာ္ၾကကုန္သတည္း။ ဤသို႔လွ်င္ အံ႔ဖြယ္ေကာင္း
ေၾကာင္းတို႔ကို ပါရာဇိကဏ္အ႒ကထာနိဒါန္းႏွင့္ မဟာဝင္က်မ္းတို႔တြင္
လာရွိေတာ္မူေလသည္။ ဤေရြ႕ ဤမွ်ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ေသာတန္ခိုး
ျပာဋိဟာေတာ္အနႏၱႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္၏ ဖြားဖက္ေတာ္
ေဗာဓိပင္အား မသူေတာ္မင္းတို႔၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ေသႏိုင္ေကာင္းအံ့ေလာ။
မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ အစတံုးႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ အျမစ္က်န္လွ်င္
အျမစ္မွျပန္လည္ေပါက္ဖြားလာရမည္သာတည္း။
     ဆာဆကၤာသည္ မဟာေဗာဓိပင္ကိုတူးေဖာ္ခဲ႔စဥ္က အျမစ္၏အဆံုး ကို
ရွာမေတြ႕ႏုိင္ဟု ဟူေဝဆင္၏က်မ္းကဆုိျပန္၏။ ပူရာဏဗာမာကသည္
သူ႕ေလာက္ႀကီးက်ယ္ေသာေနျပည္ေတာ္ကို စိုးစံရေသာမင္းတစ္ပါးပင္
မဟုတ္ျငားေသာ္လည္း ၎၏ အမိန္႔ကို ဖီဆန္ကာ သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္စိုက္
ပ်ဳိးေလသည္မွာ ထိုေဗာဓိပင္၏တန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏ဟု ယူဆရ ေပမည္။
ယခုရွိေနေသာေဗာဓိပင္
     ခရစ္ ၁၉-ရာစု အစျဖစ္ေသာ ၁၈၁၁-ခုႏွစ္က ဘူခ်နန္ဟာ မီလတန္ အမည္ရွိေသာ
အဂၤလိပ္ပညာရွိတစ္ဦးသည္ ဗုဒၶဂယာျမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိခဲ႔ဖူး ရာ
ခက္မငါးျဖာျဖင့္စည္ပင္ေန၍ ေျမ၏ပကတိေနရာမွ အျမင့္ေပ ၃၀-ခန္႔ ရွိေသာ
ေဗာဓိပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ျမင္ဖူးခဲ့သည္ဆို၏။ ထိုေဗာဓိပင္၏ အသက္မွာ
အႏွစ္တစ္ရာအိုမည္မထင္ဟုလည္း ဆိုေသး၏။ ၁၈၇၅-ခုႏွစ္ တြင္ကား ဤေဗာဓိပင္သည္
တစ္ကိုယ္လံုး ယိုယြင္းလာေသာေၾကာင့္ ၇၆- ခုႏွစ္တြင္
ေလနီၾကမ္းႏွင့္လဲပါသြားေလသည္။ ထိုအပင္မွအေစ့မ်ားကို ယူထားလိုက္သည့္အျပင္
အခက္ႀကီးတစ္ခက္ကိုလည္း ၎ေနရာ၌ပင္ ျပန္လည္စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ေလသည္။
ထိုအကိုင္းမွစည္ပင္ျပန္႔ပြားလာေသာ ေဗာဓိ ပင္မွာ ယခုရွိေနေသာ အပင္ျဖစ္၏။
မည္သူမည္ဝါ စိုက္ခဲ့သည္ဟုကား မပါရွိေခ်။ (Dr.Ragendra Lal Mitra's
Buddha-Gaya. Chapter VIII Page No.82) ေဒါက္တာရာဂ်င္လာလ္မိၾတ၏
ဗုုဒၶဂယာေခၚ စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာနံပါတ္ ၈၂ တြင္ကား ဤသို႔ေရးထားေလသည္။
     ''အလြန္တရာ အိုမင္းလွၿပီျဖစ္၍ တစ္စိတ္ေျခာက္ေနေသာ ေဗာဓိပင္ ႀကီးသည္
မိမိသြားေရာက္ခဲ့ေသာ ၁၈၈၅-ခုႏွစ္တြင္ ေလမုန္တိုင္းတိုက္ ခတ္မႈေၾကာင့္
လဲပါသြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဟိႏၵဴလူမ်ဳိးတို႔က ထိုအပင္မွ
အကိုင္းႀကီးတစ္ကိုင္းကို ယူၿပီးလွ်င္ ေစတီေတာ္၏ေျမာက္ဘက္ေပ ၈၀-
ခန္႔ကြာေသာေနရာတြင္ ျပန္လည္စိုက္ပ်ဳိးၾကေၾကာင္းႏွင့္ ေတြ႕ရွိရေသး၏။
တရုတ္ဘုန္းႀကီး ဟူေဝဆင္ မဟာေဗာဓိသို႔ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ ခရစ္ ၆-ရာစု
ေလာက္ကလည္း အကိုင္းအခက္စသည္တို႔ႏွင့္ အထူးစည္ကားေနေသာ
ေဗာဓိပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ဖူးေျမာ္ခဲ့ရေၾကာင္းႏွင့္ေရးသားထားျပန္၏။ ဤ
ေဗာဓိပင္က ပူရာဏဗာမာစိုက္ပ်ဳိးခဲ့ေသာ ေဗာဓိပင္ျဖစ္တန္ရာသည္။ ဘူခ်
နန္ဟာမီလတန္ ေတြ႕ခဲ့သည္ဆိုေသာ ေဗာဓိပင္မွာ အႏွစ္တစ္ရာ ထက္ပို၍
အသက္ႀကီးသည္ မထင္ဆိုုျခင္းေၾကာင့္ ဟူေဝဆင္ေရာက္ရွိခဲ့ ေသာ ခရစ္
၆-ရာစုႏွင့္မဟာမီလတန္ ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ ခရစ္ ၁၉-ရာစုမွာ
အထူးကြာျခားလ်က္ရွိရာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္အတြင္း ေဗာဓိပင္
အဆက္ေပါင္းမည္မွ်စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ၿပီးဆိုတာကို  ေဝဖန္ႏိႈင္းယွဥ္ရန္ အေတာ္
ပင္ခဲယဥ္းလွေတာ့၏။ ေဒါက္တာရာဂ်င္ျဒာမိၾတ၏ ၁၈၈၇-ခုႏွစ္တြင္ ျပန္
လည္စုိက္ပ်ဳိးရသည္ဆိုေသာ ေဗာဓိပင္သည္လည္း မည္သည့္နည္းႏွင့္ မဆို
ယခုေစတီေတာ္ႀကီး၏ေျမာက္ဘက္တြင္ ရွိေနေသာေဗာဓိပင္ ျဖစ္ႏိုင္ မည္မဟုတ္ေပ။
အသို႔ဆိုမူ ေဗာဓိပင္အခက္ႀကီးကို ေစတီေတာ္၏ေျမာက္ ဘက္စူးစူး ေပ
၈၀-အကြာေလာက္တြင္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့သည္ဟုဆိုထားျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဤေဗာဓိပင္ကို ေစတီေတာ္ႀကီး၏ေျမာက္ဘက္ ခပ္ လွမ္းလွမ္းတြင္ရွိေနေသာ
ေဗာဓိပင္ဟုယူဆအပ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အထူးမွတ္ သားရန္မွာကား
ေစတီေတာ္ႀကီး၏အေနာက္ဘက္တြင္ ယခုရွိေနေသာ ေဗာဓိပင္သည္ ၁၈၇၆-ခုႏွစ္တြင္
ေလမုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ၿပီးမွ ျပန္လည္၍ စိုက္ပ်ဳိးထားေသာ ေဗာဓိပင္ျဖစ္၍
အသက္မွာ ၇၅-ႏွစ္ရွိၿပီဟု မွတ္ယူ အပ္၏။ အခ်ဳိ႕ေသာ က်မ္းဂန္တို႔တြင္ကား
လက္ရွိေဗာဓိပင္ကို ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္မွ ေဗာဓိပင္ပဲျဖစ္ေနဟန္၊
အေသာကမင္းတရားႀကီး စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ေသာ ေဗာဓိပင္ပဲျဖစ္သလိုလို
အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖန္းသန္းကာ ေရးသား ၾကကုန္၏။ ထုိကဲ့သုိ႔
အမ်ဳိးမ်ဳိးေရးသားၾကကုန္ေသာ ဆရာတို႔၏စကားမွာ မွန္မည္၊ မွားမည္ဆိုတာကို
ေဖာ္ျပပါ သာဓကမ်ားကို သံုးသပ္ေဝဖန္ျခင္း ျဖင့္ သိႏို္င္မည္ျဖစ္၍
အထူးေဖာ္ျပစရာမလိုေတာ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရာကား
လက္ရွိေဗာဓိပင္သည္ ဘုရားရွင္၏လက္ထက္ ေတာ္ရွိ ေဗာဓိပင္ႀကီးမွဆင္းသက္လာေသာ
အႏြယ္ဝံသ ဟုတ္ မဟုတ္ကို သာ စဥ္းစားရေပမည္။ ထိုသို႔ေဝဖန္ခဲ့လွ်င္
အတက္ေျခရာရွိက အဆင္း ေျခရာလည္း ရွိရမည္ဟူေသာ စကားပံုအရ
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ အႏြယ္ဝံသစင္စစ္အမွန္ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူကုန္ရာ၏။
မဟန္႔ဂီရိႏွင့္ဗုဒၶဂယာ
     ခရစ္ ၁၄-ရာစုအစေလာက္က ျဗဟၼဏပုဏၰားတို႔သည္ မဟာေဗာဓိ ပင္ႀကီးကိုယ္
ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကေလသည္။ ေက်ာက္စာဝန္မင္းႀကီးကာနင္ဂန္၏ ထင္ျမင္ခ်က္မွာ
ဘာသာတရား၌ အယူသည္းလွေသာ ဟိႏိၵဴပုဏၰားတို႔ သည္ ေစတီေတာ္၏ေရွ႕မ်က္ႏွာတြင္
ကပ္ထား၍ ၁၃၀၈-ခုႏွစ္ဟု ေန႔စြဲ ထုိုးထားသည္ကို ေတြ႕ရွိရေသာ
ဗိႆႏိုးေျခရာကို ကိုးကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ သည္မွတစ္ပါး
ေဗာဓိပင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေစတီေတာ္ႀကီးကိုလည္း ေကာင္း၊ ေစတီေတာ္
ပရိဝုဏ္အတြင္းရိွ မည္သည့္ဘုရားပုထိုးကိုေသာ္မွ လည္းေကာင္း
ကိုးကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းမရွိဘဲ ေငြရရံုမွ်သာ အပိုင္ခံၾက ေလသည္။
သူတို႔သည္ မင္းအဆက္ဆက္တို႔မွ လွဴဒါန္းထားခဲ့ေသာ စိန္၊ ေက်ာက္၊ ပတၱျမား၊
ေရႊ၊ ေငြ အစရွိေသာ အဖိုးအနဂၣထိုက္တန္ေသာ ဘုရားဘ႑ာေတာ္ကို
လက္ဝါးႀကီးအုပ္မိေလသည့္အျပင္ ႏိုင္ငံျခားဘုရား ဖူးသြားမ်ားထံမွလည္း
သိန္းသန္းကုေဋမကေသာ ေငြအသျပာမ်ားကို ရရွိ ခဲ့ပံုတူ၏။ အသို႔ဆိုမူ
သူတို႔၏အဆက္အႏြယ္ျဖစ္ေသာ မဟန္႔၏ ေရွ႕ေနာက္ အေျခအေနကို
ႏိႈင္းယွဥ္ျခင္းျဖင့္ သိႏိုင္၏။
 
                    (မဟန္႔ဂီရိဆိုသူမွာဗုဒၶဂယာေစတီေတာ္ႀကီးကို လက္ရွိပိုင္ဆိုင္ထားသူျဖစ္၍ ပစၥည္းပစၥယ အရာတြင္ေစာ္ဘြားတစ္ေယာက္မွ် ၾကြယ္ဝေနေသာ ဟိႏၵဴရေသ့ႀကီး ျဖစ္သည္။)
                          မစၥတာမာတင္၏အဆို   (Martin's Eastern India) ေခၚမာတင္၏အေရွ႕အိႏိၵယေခၚစာအုပ္ တြင္ ေရးသားထားျပန္သည္မွာ လက္ရွိ မဟန္႔၏ဘိုးေဘးမ်ားျဖစ္ၾကကုန္ ေသာ ကြယ္လြန္သူ
မဟန္႔တို႔သည္ ယခုအခါ နန္းေတာ္တမွ် ႀကီးက်ယ္ လ်က္ရွိေသာ
ေက်ာင္းႀကီးေနရာတြင္ ခရစ္ ၁၅၉၀-ျပည့္ႏွစ္က ေက်ာင္း ငယ္တစ္ေဆာင္ကို
စတင္ေဆာက္လုပ္ကာ ေနထိုင္သြားၾကေလသည္။ ထိုစဥ္အခါတုန္းက ေစတီေတာ္ႀကီးမွာ
ခ်ဳံႏြယ္အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ထားျခင္း ေၾကာင့္ ေတာႀကီးသဖြယ္ ဆိတ္ၿငိမ္လ်က္ရွိေလသည္။ ထိုေက်ာင္းငယ္ သည္ ေစတီေတာ္ႀကီးမွ ကိုက္ ၄၀၀၀ ခန္႔ကြာေဝးေလသည္။ မဟန္႔တို႕ သည္ ထိုစဥ္အခါမွစ၍ ေဗာဓိမ႑ေနရာေတာ္ကိုအပိုင္ခံလာၾကသည္ဟု ဆို၏။ မစၥတာမာေလ၏ဘေဂၤါဒိစႀတိတ္ဂဇက္တီယာ၌ ဤသို႔ေရးသား
ထားျပန္၏။ 
   ေရးသူ =ေမဃ၀တီဆရာေတာ္ ဦးနာရဒ 
(SSA လူငယ္မ်ားမ ရွာေဖြတင္ျပသည္ )
လူငယ္မ်ားဆက္လက္ေရးသားၾကပါမည္

Monday, May 14, 2012

အားလုံးမွာတာ၀န္ရွိသည္


အားလုံးမွာတာ၀န္ရွိသည္
-------------
မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ၾကီးသည္ အမိျမန္မာႏုိင္ငံၾကီး လြပ္လပ္ေရးရခါနီးတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို အဘက္ ဘက္ က  ျပဳျပင္ ေစလုိသည့္အတြက္ အနာဂတ္သာသနာေရးက်မ္းစာကုိ ေရး၍ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားအားလုံးအား  တပ္လွန္႔ခဲ့ပါ သည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ တုိင္းျပည္ႏွင့္သာသနာကိုလည္း ကမၻာ့အလယ္မွာ တင့္တယ္ထည္၀ါေစခ်င္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာထိရင္ မခ်ိေအာင္နာတတ္ဖို႔အတြက္  “ဘာသာေသြး” စေသာ က်မ္းစာအုပ္မ်ားကိုလည္း ေရးေတာ္မူ ခဲ့ျပန္ပါသည္။ 

တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး၊ ဘာသာႏွင့္သာသနာကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည့္စိတ္ကို အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ဟုေခၚ၏။ မဟာဂႏၶာ႐ုံ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ကား အံ့မခန္းပင္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ အမ်ိဳးသားေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျဖစ္ေစ၊ သာသနာ ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျဖစ္ေစ၊ ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ား ေသြးေအးေအးေနသည္ကုိ သေဘာက်ေတာ္မမူ။ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ကမၻာ့အေျခအေနကိုလည္း စိတ္မ၀င္စား၊ တုိင္းျပည္၏အေျခအေနကုိလည္း ေကာင္းေကာင္ းနားမလည္ဘဲ ႐ုိး႐ုိးေအးေအးေနၾကလွ်င္ ေခတ္ ပညာတတ္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အထင္ေသးမႈကို ခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သတိေပးေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္အရွင္မ်ားသည္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ ညႊန္ျပထားသကဲ့သုိ႔ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ရွိသင့္၏။
ယခုအခ်ိန္၌လည္း ႏုိင္ငံေတာ္ၾကီးသည္ ေခတ္သစ္စနစ္သစ္ျဖင့္ ခ်ီတက္လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ဖြံျဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ အတြက္ အညြန္႔တလူလူ တက္လ်က္ရွိ၏။ မၾကာခင္ေသာအခ်ိန္၀ယ္ ႏုိင္ငံတကာမွ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ား လာေရာက္က်ေပေတာ့မည္။ ထုိအခါ ကၽြဲကူးေရပါဆုိသကဲ့သုိ႔ တုိင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့စ႐ုိက္မ်ားသည္လည္း ေရာေထြးယွက္တင္ ပါလာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ 
သုိ႔ျဖစ္က အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္အားနည္းေသာ တုိင္းရင္းသား လူငယ္ေလးမ်ားအား ေရျခားေျမျခား ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့စ႐ုိက္မ်ား ကူးစက္ခံရေပလိမ့္မည္။ ယင္းသုိ႔ကူးစက္ခံရလွ်င္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာသည္ ျခစားခံရ ေသာ အိမ္တုိင္ကဲ့သုိ႔ ျပိဳလဲသြား ႏုိင္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုကတဲကစၿပီး ၾကိဳတင္၍ လူငယ္မ်ား အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ထက္ျမက္ေစဖုိ႔ ၾကိးစားရမည္ ျဖစ္၏။
အဆိုတစ္ခုရွိ၏။ ``လူမ်ိဳး၏အသက္သည္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၏ အသက္သည္ စာေပ`` ဟူသတတ္။ တန္ဖုိး မျဖတ္ ႏုိင္ေသာ ဆုိ႐ုိးတစ္ခုပင္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳး၏အသက္ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၏ အသက္သည္ ပိဋကတ္ စာေပျဖစ္၏ဟု ဆုိရခ်ိမ့္မည္။
ထုိစကားဆုိသင့္စြာ့။ ပထမျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္သည္ ပုဂံေခတ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဆုိသည္မွာ ပုဂံယဥ္ေက်းမႈပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ပုဂံယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း ပိဋကတ္စာေပ (ဗုဒၶစာေပ)မွာ ျမစ္ဖ်ားခံ၏။ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း၊  “လွည္း၀င္႐ုိးသံ တညံညံ ပုဂံဘုရားေပါင္း၊ စာၾကည့္တုိက္အစ ပိဋကတ္တုိက္က” ဆုိသည့္အတုိင္း ပုဂံေခတ္တြင္ ပိဋကတ္စာေပကို အထူးေလ့လာသင္ယူၾက၏။ လူေနမႈစနစ္တစ္ခုလုံးကုိလည္း ပိဋကတ္စာေပႏွင့္အညီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလုိက္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုဂံ ယဥ္ေက်းမႈ၏ အသက္သည္ ပိဋကတ္စာေပပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ခ်ဲ႕ဦးအံ့။ ဘုရင္အေနာ္ရထာသည္ အရွင္အရဟံကို ဆရာတင္၍ ပုဂံျမိဳ႕ၾကီးကို စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ သာသနာေရးစသျဖင့္ ဘက္ေပါင္းစုံမွ တုိးတက္ေအာင္ ခုိင္ခုိင္ခန္႔ခန္႔ တည္ေဆာက္ခဲ့၏။ ဆရာသခင္ အရွင္အရဟံက လည္း ဘုရားသားေတာ္ပီပီ တုိင္းသူျပည္သားလူအမ်ားအား သမၸဒါတရား၊ ေလာကပါလတရား၊ အရိဟာနိယ တရား၊ မင္းက်င့္တရား၊ သဂၤဟတရား၊ သိဂၤါေလာ၀ါဒတုိ႔ကုိ ပို႔ခ်ေဟာျပကာ ထည္၀ါေသာ၊ ဂုဏ္သေရရွိေသာ ပုဂံယဥ္ေက်းမႈကို အေကာင္ အထည္ေဖၚခဲ့ ေပသည္။ 
ထုိကဲ့သုိ႔ ဆရာဒကာလက္တြဲ၍ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ျမန္မာ ခြဲျခား၍ မရေလာက္ေအာင္ ပုဂံယဥ္ေက်းမႈသည္ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ခဲ့၏။ ထုိကုိဂုဏ္ယူေသာအားျဖင့္ “သာကီမ်ိဳးေဟ့၊ တုိ႔ဗမာ”ဟုပင္ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားကလည္း “ဘုရင္အေနာ္ရထာ”ဆုိလွ်င္ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေလးစားခဲ့ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ အရွင္အရဟံႏွင့္ ဘုရင္အေနာ္ရထာ၏ ေက်းဇူးတုိ႔ကား ဆပ္၍မကုန္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၾကီးမား လွေပသည္။
“ျမန္မာ”ဆုိသည့္ စကားလုံးသည္ ပုဂံမွ အစျပဳကာ ကမၻာ့ေျမပုံေပၚ၌ ထင္ရွားေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိမွတဖန္ ဒုတိယျမန္မာႏုိင္ငံကိုတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ဘုရင့္ေနာင္ႏွင့္ တတိယျမန္မာႏုိင္ငံကို တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ အေလာင္းဘုရားတုိ႔ ကလည္း ဘုရင္အေနာ္ရထာ၏ ေျခရာကို နင္းခဲ့ၾကျပန္ေသာေၾကာင့္  ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈသည္ ဆက္လက္၍ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ရွင္သန္ခဲ့ရေပသည္။
ထုိ႔ထက္ ပုိ၍ထင္ရွားသည္ကား ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးတည္း။ ထုိမင္းတရားၾကီးသည္ သာသနာ ေတာ္ကုိ အလြန္ၾကည္ညိဳ၏။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတုိက္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ တည္ေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ့၏။ ထုိေက်ာင္းတုိက္ၾကီး မ်ားသည္ ယေန႔ေခတ္အေခၚအရ ေျပာလွ်င္ ဗုဒၶေကာလိပ္၊ ဗုဒၶတကၠသုိလ္ၾကီးမ်ားပင္တည္း။
ထုိမင္းတရားၾကီးသည္ကား ပဥၥမသဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီးကို ျခိမ့္ျခိမ့္သဲ ဆင္ႏြဲကာ ဘုရားျမတ္စြာေဟာၾကားခဲ့သည္ ပိဋကတ္စာေပကို ေက်ာက္ထက္အကၡရာထုိးခဲ့သျဖင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈသည္ ပိဋကတ္စာေပႏွင့္ တထပ္တည္းျဖစ္ေၾကာင္း ကမၻာသိ ေၾကျငာ လုိက္ျပန္ေတာ့သည္။ ပိဋကတ္သုံးပုံကို မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ ယင္းေက်ာက္စာခ်ပ္မ်ားသည္ကား “ကမၻာ့အၾကီးဆုုံး စာအုပ္” ဟု ကမၻာ့ဂႏၳ၀င္၌ မွတ္တမ္း၀င္သြားေလေတာ့၏။
ထုိ႔ေနာက္ အမိျမန္မာႏုိင္ငံၾကီးသည္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ ေရာက္သြားသျဖင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈသည္ ေမွးမွိန္ ခဲ့ရျပန္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဂၤလိပ္မ်ားက တုိင္းတပါးမွ ဘာသာျခားလူမ်ိဳးျခားမ်ားကို ေနရာေပးၾက၏။ သူတုိ႔စိတ္ၾကိဳက္ပုံ ေဖၚႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ နယ္စပ္ ေဒသရွိ အလြန္႐ုိးစင္းေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ားအား သူတုိ႔စာေပ၊ ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈကို ႐ုိက္သြင္း ေပးလုိက္ေတာ့၏။ ျမန္မာ့ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္တုိ႔ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့၏။
ယင္းသုိ႔လွ်င္ ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားမ်ား၏ လက္ေအာက္၌ ေနရျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အႏွိမ္ခံနင္းျပားဘ၀သုိ႔ မ႐ႈမလွ ေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႕ကၽြန္မခံလုိေသာစိတ္ျဖင့္ တုိင္းျပည္လြပ္လပ္ေရး ရဖုိ႔အတြက္ တစ္မ်ိဳးသားလုံး ၾကိဳးစားခဲ့ရေပသည္။ လြပ္လပ္ေရးလည္း ရခဲ့ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္  စစ္အတြင္းက မ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ခဲ့။ နယ္ခ်ဲ႕သမားတုိ႔၏ အေရာင္ဆုိးျခင္းခံလုိက္ရေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ားက ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ၾကသျဖင့္ “တုိင္း ျပည္ကႏုႏု၊ မုန္တုိင္းကထန္ထန္”ဆုိရ ေလာက္ေအာင္ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ၾကျပန္၏။ ယခုအခ်ိန္၌ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ယင္းနယ္ခ်ဲ႕သမားတုိ႔ လက္ခ်က္ေၾကာင့္တည္း။ 
ယင္းသုိ႔ပင္ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရင္ဆုိင္ေနရေစကာမူ. . . ျမန္မာႏုိင္ငံၾကီး လြပ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္တြင္ သမၼတ၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္အမွဴးရွိေသာ ႏုိင္ငံအၾကီးအကဲမ်ားက ေရွးေရွး သာသနာျပဳမင္းမ်ားကို ႏွလုံးမူကာ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ မတိမ္ေကာေစဖုိ႔အတြက္ ပထမျပန္ စာေမးပြဲမ်ား က်င္းပျပဳလုပ္ျခင္း၊ ပါဠိတကၠသုိလ္မ်ားကို ဖြဲ႕စည္းေပးျခင္း၊ ဆြမ္းဆန္ေတာ္ႏွင့္ န၀ကမၼအလွဴေငြမ်ား ေထာက္ပံ့ျခင္း၊ ပဋိပတ္ရိပ္သာမ်ား တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ျခင္း၊ တိပိဋကစာေမးပြဲ မ်ား က်င္းပျခင္း၊ ဘြဲ႕ တံဆိပ္ေတာ္မ်ား ဆက္ကပ္ျခင္း စေသာ ၾကီးက်ယ္ေသာ သာသနာ့ အလုပ္မ်ားကို အစဥ္အလာ မပ်က္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေပသည္။
ထုိမွတပါး ဆ႒သဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီးကိုလည္း ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားကိုပါ ဖိတ္ၾကား၍ တခန္းတနားဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကျပန္ ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ သာသနာျပဳအလုပ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကျခင္းသည္ ျမန္မာ့အသက္ျဖစ္ေသာ ပိဋကတ္စာေပကုိ မကြယ္ ေပ်ာက္ဖုိ႔ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေရး လကၡဏာမ်ား မတိမ္ေကာေစဖုိ႔ ျဖစ္ေပသည္။
ႏုိင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲမ်ားသည္ ထုိမွ်ေလာက္နဲ႔အားမရသျဖင့္ “သာသနာေရး ၀န္ၾကီး႒ာန”ဟု ၀န္ၾကီး႒ာနတစ္ခု ဖြဲ႕စည္း ေပးခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သာသနာေရး၀န္ၾကီး႒ာနဟူသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ အသက္ျဖစ္ေသာ “ပိဋကတ္ စာေပကို ထိန္းသိမ္းေသာ ၀န္ၾကီး႒ာန”  ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ ဟိႏၵဴဘာသာ အစၥလာမ္ ဘာသာ စေသာ ဘာသာတုိင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ “ဘာသာေရး၀န္ၾကီး႒ာန” မဟုတ္ပါ။ ဤသည္ကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိဖုိ႔ လုိအပ္ေပသည္။
ရွင္းပါဦးအံ့။ “သာသနာ (သာသန)”ဟူေသာ စကားသည္ ပါဠိစကားျဖစ္၏။ “ဘုရားအဆုံးအမျဖစ္ေသာ ပိဋကတ္စာေပ” ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။  ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္ဘာသာႏွင့္မွ်မဆုိင္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႏွင့္သာ သက္ဆုိင္ေသာ စကားလုံးျဖစ္၏။  တခ်ိဳ႕ ဘာသာမ်ားကား ထုိ“သာသနာ”ဆုိေသာ စကားလုံးကိုပင္ အတုယူထားၾက၏။ ဥပမာ- အစၥလာမ္ သာသနာ။ ယင္းကဲသုိ႔ သာသနာဟူေသာ စကားလုံးကုိ ယူထားျခင္းသည္ ဗုဒၶသာသနာကို ေ၀ါဟာရျဖင့္ ပူးသတ္ျခင္း ပင္တည္း။ ထုိအသုံးအႏႈံးမ်ိဳး မသုံးႏႈန္းဖုိ႔ရန္ ကန္႔ကြက္ရေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “သာသနာေရး၀န္ၾကီး႒ာန ဆုိသည္မွာ ပိဋကတ္စာေပကို ထိန္းသိမ္းေသာ ၀န္ၾကီး႒ာနျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္းေကာင္း၊ သာသနာဟူေသာစကားလုံး ေ၀ါဟာရမွာ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္သာ သက္ဆုိင္ေသာ စကားလုံး ေ၀ါဟာရ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္းေကာင္း” ကို လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေအာင္ တင္သြင္းရေပမည္။
လႊတ္ေတာ္ဆုိသည္မွာ တစ္တုိင္းျပည္လုံးႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားကို အၾကံေပးျခင္း၊ ေရးဆြဲျခင္း၊  အတည္ ျပဳျခင္း၊ ထုတ္ျပန္ျခင္းစသည္ျဖင့္ ဥပေဒျပဳအာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ေသာ႒ာနခ်ဳပ္ႀကီး တစ္ခုပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္တမွ် အေရးၾကီး လွ၏။ ယင္းသုိ႔ အသက္တမွ် အေရးၾကီးေသာ လႊတ္ေတာ္ထဲ၌  ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယက အဖြဲ႕ၾကီး၏ သာသနာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို တုိက္႐ုိက္ တင္သြင္းခြင့္၊ ညႊန္ၾကားခြင့္ ရပါ၏ေလာ။ (သုိ႔မဟုတ္) အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာကို ေမွးမွိန္ေစသာ တျခားသူမ်ား၏ အဆုိျပဳလႊာမ်ားကို ကန္႔ကြက္ခြင့္ ရွိပါ၏ေလာ။ စဥ္းစားသင့္၏။ 
တခ်ိဳ႕ဘာသာျခားလႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားက ကုိးကြယ္မႈဘာသာ၊ လူမ်ိဳးေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို အဆုိတင္သြင္းၾက၏။ ဥပမာ- ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာမွ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ျပည္မၾကီးထဲ၌ တံခါးမရွိဓားမရွိ သြားလာႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အဆုိတင္သြင္းျခင္း၊ ဘူးသီးေတာင္ တခြင္မွာ ဘာသာစကား အခက္အခဲေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးစစ္စစ္ ျဖစ္ေသာ ဆရာ ဆရာမမ်ားကို မခန္႔ဘဲ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ဆရာ ဆရာမမ်ားကို ခန္႔အပ္ဖုိ႔အတြက္ အဆုိတင္ သြင္းျခင္း၊ စသည္စသည္တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံျဖစ္ပါလ်က္ ျမန္မာစကားသည္ သူတုိ႔အတြက္ ခက္ခဲေနသတဲ့။ အလြန္ကန္႔ကြက္သင့္ေသာ အဆုိျပဳ လႊာတည္း။ ျပည္ေထာင္စု၀န္ၾကီးကလည္း လက္မခံပါ။ ဘာသျခားတုိ႔၏ အဆုိျပဳလႊာကို ေထာက္ဆပါက ဘာသျခား လူမ်ိဳးျခားတုိ႔သည္ ျမန္မာ စကားကို ပစ္ပယ္လုိျခင္း၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္လုိျခင္း၊ သူတုိ႔ ဘဂၤါလီစကားကိုသာ သုံးႏႈံးလုိျခင္း၊ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈ သူတုိ႔ ဘာသာကိုသာ တြင္က်ယ္ေစလုိျခင္း စေသာ  သူတုိ႔၏ သေဘာထား ဆႏၵကို မွန္းဆႏုိင္ေပသည္။ ထုိဆႏၵမွာ . . .စာေပစကားျဖင့္ ေျပာလွ်င္ “ပါပိစၦာ”ဟု ေျပာရေပမည္။ “ပါပိစၧာ”ဟူသည္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ဖ်က္ဆီးလုိေသာ အလုိဆုိးတည္း။
ထုိအဆိုျပဳလႊာမ်ားကို ကန္႔ကြက္ဖုိ႔အတြက္ မိမိတုိ႔ သံဃာေတာ္မ်ားက တာ၀န္ယူရေပမည္။ ထုိမွ်ေလာက္မွ် လုပ္ပိုင္ခြင့္ မရွိလွ်င္ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းၾကီးတစ္ခုလုံးသည္ လူ႕အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံရျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ၏။ ယေန႔ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းၾကီးသည္ ယင္းသုိ႔ေသာ “လူ႔အခြင့္အေရး” ရပါ၏ေလာ။ စစ္ေၾကာသင့္၏။ အားလုံးစုေပါင္း၍ ဥပေဒ ေဘာင္အတြင္းက ေတာင္းဆုိဖုိ႔ လုိအပ္ေပသည္။ တစ္သာသနာလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာေၾကာင့္ ညီညီ ညြတ္ညြတ္နဲ႔ အေရးဆုိဖုိ႔ လုိအပ္လွေပသည္။ 
အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ထက္သန္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယကဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေျပာဖူး၏။ “သက္ဆုိင္ရာ ႒ာနကို အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ကိစၥမွန္သမွ် အၾကံျပဳစရာရွိလွ်င္ အၾကံျပဳမည္၊ တုိက္ တြန္း စရာရွိလွ်င္ တုိက္တြန္းမည္၊ ကန္႔ကြက္စရာကန္႔ကြက္မည္ဆုိၿပီး သက္ဆုိင္ရာကုိ အဆုိတင္သြင္းတယ္၊ ညႊန္ၾကား တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သဲထဲေရသြန္သလုိပဲ ဘာမွ မထိေရာက္ခဲ့ဘူး”ဟု အမိန္႔ရွိဖူး၏။
ႏုိင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႕၀င္ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးျဖစ္ပါလ်က္ ထုိဆရာေတာ္၏အရွိန္ၾသဇာသည္ သက္ဆုိင္ေသာ ႒ာနသို႔ ဘာ့ေၾကာင့္ မသက္ေရာက္သနည္း။ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အေျခခံ “စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ၊ မူ၀ါဒ” အားနည္း ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းကဲ့သုိ႔ အားနည္းျခင္းသည္ သံဃမဟာနာယက အဖြဲ႕တစ္ခုတည္းႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေပ။ တစ္သာသနာလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္၏။ တစ္မ်ိဳးသားလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ “မူ၀ါဒ”ကို သံဃာထုတစ္ရပ္လုံးကို ကုိယ္စားျပဳေသာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုခု (ဥပမာ- ႏုိင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယက၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ၀ိနည္းဓုိရ္အဖြဲ႕၊ ပညာေရးအဖြဲ႕၊ တုိင္း သံဃနာယက၊ ျမိဳ႕နယ္ သံဃနာယကစသည္) က လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ တင္သြင္းခြင့္၊ ညႊန္ၾကားခြင့္ ရွိရေပမည္။
သီရိလကၤာႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံကဲ့သုိ႔ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာကို ကိုးကြယ္ေသာ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံပင္ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိႏုိင္ငံသည္ ဗုဒၶသာသနာကို အထူး အားေပး၏။ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတသည္ပင္ သမၼတအျဖစ္ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆုိ သည့္ေန႔၌ သူတုိ႔ႏုိင္ငံရွိ စြယ္ေတာ္ကိုလည္းေကာင္း၊ သံဃမဟာနာယကဆရာေတာ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း သြားေရာက္၍  ဦးတုိက္ရ၏။ ထုိမွတပါး၊ လႊတ္ေတာ္ထဲ၌  သာသနာေရးကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကုိ လႊတ္ေတာ္အမတ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ခြင့္ ျပဳထား၏။ ဗုဒၶဘာသာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနရကား ထုိအခြင့္အေရးေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ ဘာသာျခားမ်ားကိုကား ထုိကဲ့သုိ႔ အခြင့္အေရး မေပးပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေကာ ထုိကဲ့သုိ႔ မျဖစ္သင့္ေပဘူးလား။ 
ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိရွယ္လစ္ႏုိင္ငံျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ႏုိင္ငံျဖစ္ျဖစ္၊ မည္သည့္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိ တန္ဖုိးထား ၾကသည္မွာ ထုံးစံပင္တည္း။ အီရန္ႏုိင္ငံ၏ လူဦးေရ အမ်ားစုသည္ မြတ္စလင္ဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သမၼတမွအစ ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကုိ မြတ္စလင္ဘာသာ၀င္မ်ားသာ တာ၀န္ယူထားၾကပါသည္။ အျပစ္ မဆုိသာေပ။ မြတ္စလင္ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ အယာတုိလာ ခါေမနီ၏ အရွိန္ၾသဇာသည္ အီရန္သမၼတ အေပၚမွာပင္ တုိက္႐ုိက္ သက္ေရာက္လွ်က္ ရွိေပ၏။ မိမိတုိ႔ဘာသာကို တန္ဖုိးထားသည့္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားကုိ အတုယူ၍ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသည္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစု ေနထုိင္ေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔ ဗုဒၶ သာသနာကို ေရွးဘုရင္ မ်ားကဲ့သို႔ အထူးတလည္ အားေပးသင့္လွ၏။
သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းၾကီးသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏အသက္ျဖစ္ေသာ ပိဋကတ္စာေပကို သင္ယူပုိ႔ခ်ေနၾကရကား အေနာ္ရထာ အစထား ေရွးေရွးေသာဘုရင္တုိ႔သည္ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းၾကီးကို အလြန္အားကိုးၾက၏။ ထုိကဲ့သို႔ အားကိုးခဲ့ ေသာေၾကာင့္လည္း ယေန႔ အခ်ိန္၌ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈသည္ မတိမ္ေကာ မေပ်ာက္ကြယ္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
လႊတ္ေတာ္မရွိေသာ ပုဂံေခတ္ကဆုိလွ်င္ အရွင္အရဟံသည္ ဘုရင္အေနာ္ရထာကို တုိင္းသူျပည္သား လူအမ်ား အား မင္းက်င့္တရားႏွင့္အညီအုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ ဆုံးမ၏။ တုိက္တြန္း၏။ ဒုစ႐ုိက္တရားမ်ားကို မလုပ္ဖုိ႔ တားျမစ္၏။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ပုဂံေနျပည္ေတာ္သည္ ကမၻာက ေလးစားရသည့္အေနအထား ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ 
“ပုဂံေခတ္သာ ယခုေခတ္ကဲ့သုိ႔ လႊတ္ေတာ္ရွိလွ်င္ လႊတ္ေတာ္အဓိပတိသည္ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္ မ်ားပင္ ျဖစ္ေလာက္ စရာရွိ၏” ဟု ေတြးမိေပသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း၊ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားသည္ သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္ ဧကရာဇ္မ်ားကိုပင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ႏုိင္ ေသာေၾကာင့္တည္း။ ျမန္မာ့စာေပ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍  သံဃာအဖြဲ႕အစည္းၾကီးသည္ မည္မွ်ေလာက္ အေရးပါသည္ဆုိသည္ကုိ သမုိင္းဆရာမ်ား ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိရွိၾကပါ၏။
ေရွးေခတ္သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဘုရင္ကို ဆုံးမသြန္သင္ႏုိင္သည့္ အခြင့္အာဏာ၊ အမိန္႔ၾသဇာ ရွိေသးသည္ ဆုိလွ်င္ ယေန႔ ေခတ္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ လႊတ္ေတာ္ထဲ၌ တစုံတစ္ခုေသာ လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာ ရွိသင့္သည္သာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ သံဃာေတာ္ အေရအတြက္သည္ ၅၀၀၀၀၀ (ငါးသိန္း) ၀န္းက်င္ရွိ၏။ ထုိမွ်ေလာက္မ်ားျပားေသာ သံဃာ့ အဖြဲ႕အစည္း ၾကီးသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယက အဖြဲ႕ေအာက္မွာ ရွိ၏။ ႏုိင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယက ဆရာေတာ္မ်ား၏ သာသနာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ညႊန္ၾကားလႊာမ်ားသည္ လႊတ္ေတာ္ထဲ၌ သက္ေရာက္မႈရွိကို ရွိေစရ မည္။ ရွိလည္း ရွိသင့္ ေပသည္။
ဗုဒၶစာေပတည္တံ့မွ ပုဂံယဥ္ေက်းမႈတည္တံ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာကိုခ်စ္ေသာျမန္မာလူမ်ိဳးမွန္သမွ်သည္ ဗုဒၶစာေပကုိ အသက္တမွ် တန္ဖုိးထားရေပမည္။ ဗုဒၶစာေပကြယ္ေပ်ာက္လွ်င္ ပုဂံယဥ္ေက်းမႈ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေပမည္။ ပုဂံယဥ္ေက်းမႈ ကြယ္ေပ်ာက္လွ်င္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈလည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားေပမည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကြယ္ေပ်ာက္ သြားလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဆုိသည္မွာလည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားမည္ျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္ရကား အမ်ိဳးဘာသာသာသနာ မကြယ္ေပ်ာက္ဖုိ႔ အတြက္ တက္ညီလက္ညီ ၾကိဳးစားသင့္ေပသည္တကား။
သီတဂူ အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ (စစ္ကုိင္း)